Willem Otterspeer

Goed leesbaar relaas over de Leidse academie in oorlogstijd, waaruit de jurist Benjamin Telders - terecht - als grote held naar voren komt. Gebaseerd op voorwerk van J.A.F. de Jongste, die in de jaren zestig van de vorige eeuw nog zo'n vijftig direct betrokkenen interviewde. Boeiend geschreven boek dat echter, als eigenlijk altijd bij deze auteur, gebukt gaat onder ongelofelijke slordigheden. Naast onder andere een grote hoeveelheid fouten in de talrijke Duitse (en Latijnse) citaten is de meest opvallende blunder misschien wel dat Otterspeer de hoogleraar psychiatrie E.A.D.E. Carp en diens 'foute' broer, de jurist, Spinozakenner en NSB-er J.A. Carp op één hoop gooit. Dat kan en behoort toch echt beter. Daarom slechts 3,5 sterren.… (más)

De God dankbaar, dankbaar de God dat ik dit boek eindelijk doorgeworsteld heb (door flinke stukken over de romans over te slaan) en kan afleggen. De basisfout is, denk ik, dat men O. heeft gevraagd om een 'intellectuele biografie'. Daaruit komt het opgeblazen pompeuze geneuzel voort, de tragiskomische interpretatiebrij van alle romans. de talloze op hoge toon aangekondigde 'wezenlijke' contradicties, eigenschappen, inzichten enzovoorts over WFH, waarin feiten amper van belang zijn en de ijdele biograaf centraal staat.… (más)

Een ontzettend slechte biografie, vind ik. Niet alleen vanwege de lijsten vol fouten, slordigheden, overgeslagen bronvermeldingen die Gielkens en Kegel hebben aangewezen, die wel belangrijk zijn (onbelangrijke toevoeging: door zijn schamele kennis van het Latijn denkt O. dat Anyte, een Griekse dichteres, Anytes heet). Maar ook omdat in het hele boek op een onaangename, onduidelijke, onverantwoorde manier Hermans' fictie en zijn leven dooreengesneden worden. O. zelf vindt dit ongetwijfeld juist een verdienste, maar hij suggereert alleen, bewijst, concludeert of gebruikt niets. Het blijft bij "zie eens dat in leven en boek (bijna) hetzelfde voorkomt". Ja, dat haalt je de koekoek, het interessante is juist om, als je literatuurwetenschapper bent, te onderzoeken hoe en in welk opzicht de fictie een nieuwe, eigen wereld is, en als je biograaf bent, heel omzichtig en uitvoerig beargumenteerd te suggereren hoe eventuele leemtes in het leven belicht worden vanuit de fictie. Geen sprake daarvan bij O. En het tweede enorme manco is dat hier een historicus schrijft die de indruk wekt een gemankeerde literatuurcriticus te zijn en op zielige wijze dikke zinledige uitspraken doet over de verhalen en romans van Hermans, ze "analyseert" (in het voetspoor van degenen die dat al veel beter gedaan hebben) zonder enige relevantie voor het leven van Hermans. Natuurlijk is het werk belangrijk voor een biograaf. Maar de Revebiografie van De Moor, die het verwijt kreeg alleen maar feitjes op te stapelen (niet geheel terecht) vind ik 100 keer beter. Vooral het tweede deel van dit boek, dat maar tot 1952 gaat (!) grossiert in irrelevante pseudoliteratuurwetenschappelijke essayistiek, waar de auteur kennelijk erg trots op is.… (más)