Cafodd ein meibion eu magu ar Asterix. Roedd enwau Obelix ac Odlgymix, Crycymalix ac Einharweinix mor gyfarwydd iddyn nhw â Siôn Blewyn Coch a Barti Ddu, Mr Picton a Dai Tecsas. Roedd hiwmor y straeon stribed Ffrengig yma’n ogleisiol o ddoniol, yn fyrlymus o wreiddiol. Dim ond i rywun gladdu’i ben rhwng dau glawr, fyddai hi fawr o dro cyn i chwerthiniad direidus ddianc o blith y dalennau. Does ryfedd fod ein cyfrolau wedi treulio – rhoesant flynyddoedd o fwynhad i ni fel teulu.

Digri, lliwgar, a Chymreig. Gyda’n cefndir cyffredin Celtaidd, yn cael ein goresgyn gan ‘y Rhufeiniaid gwallgo ’ma!’, roedd rhywbeth naturiol mewn trosi helyntion ein lled-gefndryd Galaidd, gyda’u derwydd a’u bardd yn gymeriadau stoc, i’n hiaith a’n diwylliant ni. Daeth saith cyfrol hardd o Wasg y Dref Wen i ddwylo’r plant, ac yna – ‘myn Twtatis!’– sychodd y ffrwd. Yn ofer y chwiliais am Asterix a Cleopatra, yr unig un nad oedd gennym, yn y siopau llyfrau.

Yna, eleni, daeth y newyddion fod Asterix yn ailymddangos. Gwych, meddwn. [...]