P.F. ThoméseReseñas

Schaduwkind is an elegy in prose written upon the death of the author's child, his baby within the first years of its life. The short book consists of vignettes reflecting upon death and sorrow. A small memorial to the deceased child.

In het laatste oorlogsjaar raakt Tin zijn vader kwijt. Ook dertig jaar later heeft dit nog steeds grote impact½

Een jongen en een meisje uit gebroken gezinnen beleven een prille liefde. Zij heeft haar moeder nooit gekend, en hij tast in het duister over zijn vader½

Zuidland was P.F. Thomése's first book of fiction, consisting of three novellas. Each novella is set in the seventeenth Century. Stylistically, the first two novellas, "Leviathan" and "Zuidland" are more similar, while the third novella "Boven aarde" seems a bit different, ironic. The theme of all novellas is perception, or the complex relation between seeing and interpreting, or observation and knowing what is seen. By setting the stories in the 17th rather than the 18th century, when, during the enlightenment, science took flight, at first based on observation and careful description, observation in these stories is still very much connected with superstition.

Zuidland was a very strong debut on the literary scene in 1990, and launched the author's career as a writer of fiction.

Ruim een jaar geleden gelezen. Weer een boek waarin de hoofdpersoon een uiterst onaangename egoïstische narcistische hetero van middelbare leeftijd is (zie van der Heijden). Natuurlijk, ironisch bedoeld, maar toch lichtelijk verdacht, omdat de schrijver toch een zekere sympathie voor hem probeert op te wekken bij de lezer. Fons Nieuwenhuis is een mannetjesmaker in de politiek en wil zijn vriend Hans Portielje tot minister bombarderen. Hun gekonkel, gesnoef en corruptie doet sterk denken aan scènes bij Waterdrinker. Daarnaast spelen allerlei toestanden met vrouwen en gezinnen, doordat Portielje studentes versiert en klootzak Nieuwenhuis niets te maken wil hebben met zijn per ongeluk verwekte kind en diens moeder. Veel “interessante”, irritante mensen.

Prachtig boek, ik kon me deels goed inleven in de oudere versie van de hoofdpersoon. Met name de achterdocht voor mensen in andere culturen (Afrika, Azië). Bijzonder hoe Thomese beschrijft wat een jeugdtrauma als het gemis van je vader (en het schuldgevoel dat zijn moeder hem daarvoor bezorgde) voor invloed en effect heeft op de rest van je leven, op de vorming van je karakter.
Ik vind het eind wat te positief en niet echt realistisch/in de lijn van de rest van het verhaal, dat had wat mij betreft achterwege gelaten kunnen worden.

Als de auteur beseft dat zijn overleden ouders vreemden voor hem zijn geweest gaat hij op onderzoek uit

Dat Thomése kon schrijven, wist ik van Schaduwkind, een mooie evocatie van het rouwproces om een gestorven dochtertje. Ook in dit boek toont de auteur geregeld dat hij literair wel wat in zijn mars heeft, met mooie passages en regelmatig leuke taalvondsten (het begrip “aanwezigheidsschaamte” bijvoorbeeld). Maar ik ben afgeknapt op het doorzichtige van het verhaaltje (het jeugdtrauma van hoofdfiguur Tin dat hem gevormd heeft tot een angstige persoonlijkheid), op het omslachtige gejengel van de jonge Tin in deel 1 (die net zijn vader verloren heeft), op het overtrokken “heart of Darkness”-sfeertje waarmee Afrika in deel 2 in beeld wordt gebracht en op de lullige manier waarop het verhaal eindigt. Ook stilistisch schort er wat: Thomése’s mooischrijverij levert af en toe wel goede passages op, maar het breedsprakerige wekt geregeld ergernis. Hier zat zoveel meer in, maar vooral omdat Thomése zich alleen op Tin concentreert, en te expliciet op zijn trauma inzoomt, schiet hij zijn doel ver voorbij.½

Niet te lezen zonder de andere Kessels-boeken gelezen te hebben, maar weinig tot niets in dit boek dat me daartoe weet te verleiden.

Intellectuele poging om af te tasten wat de dood van een kind betekent. Bewust afstandelijk en daardoor soms zeer aangrijpend en raak, als poëzie waarin in het onzegbare wordt gezegd.

Dikke, dikke vijf sterren. Wat een geweldig boek. De schrijver weet het onzegbare in verbluffende paradoxen te vangen. In het eerste deel de hijgerige angst van de jongen, in het tweede deel het cynisme van de volwassen man. Prachtige volzinnen, die inslaan als een bom. En verder is het 'gewoon' een aangrijpend en spannend, soms huiveringwekkend verhaal, met de nodige humor. Er is een parallel met Nooit meer slapen, in het tweede deel, de expeditie waarin alles misloopt en de ik-figuur zich de buitenstaander voelt. Qua stijl doet het niet voor dat meesterwerk onder en het geheel is zelfs sterker doordat het trauma van de hoofdpersoon in het eerste deel meebeleefd wordt. In enkele passages doet het ook denken aan Coetzee, ook zo'n tovenaar die dingen die niet in woorden uit te drukken zijn, toch weet over te brengen. Qua souplesse van formulering doet het niet onder voor McEwan.

Whatever the ideals of the Flower-Power and Hippie generation were, by the 1990s the baby-boomer generation has developed into an egotistic, and ruthless tribe. Sexual freedom and multiple partners has taken the form of self-centred gratification without loyalty or consideration for the feelings of others.

The main character of Vladiwostok!, Fons Nieuwendijk, is just such a selfish, reckless character. The plot of the novel seems a condensation of elements directly taken from daily television shows on Dutch TV, such as DWDD: a toxic mix of politics, media, commerce and business.

However, the novel is rather disappointing. There is not enough focus, and no real human interest. Iconic perhaps, but not cult. Just a very average novel.

Aangrijpende weergave van de gevoelens die Thomése overvielen na de plotselinge dood van zijn dochtertje Isa, een baby van een paar weken oud. De ontreddering is duidelijk, het verdriet beklemt, maar de koele, afstandelijke stijl, de ingehouden toon, alsook de pseudo-filosofische uitweidingen en de povere symboliek, doen afbreuk aan dit zeurderig lamento dat er eigenlijk geen wil zijn.

Eigenlijk 3,75 ster, maar we ronden wederom naar boven af want we hebben nog maar eens een prachtige roman achter de kiezen. Trefzeker, aangrijpend, spannend, grappig, angstaanjagend, virtuoos: 'De onderwaterzwemmer' is het allemaal. Thoméses stijl is ongenaakbaar, een waar taalfeest, van het beste proza dat we vandaag kunnen lezen. Deze roman zal ongetwijfeld op menig eindejaarslijstje figureren, inclusief het mijne, en dat zou niet meer dan terecht zijn. Bravissimo!½

moog beschreven, vooral het afrika deel. ook spannend. af en toe een beetje te dik erbovenop½

Prachtig taalgebruik.½

In eerste instantie: mooi. De taal is helder en roept beeldend de emotie op van Tin die als jongen, in zijn eigen beleving, soort van medeschuldig is aan zijn vaders dood. Op middelbare leeftijd is Tin een onzekere, geïrriteerde man, die altijd het gevoel heeft dat het leven zich buiten hem om afspeelt. Zijn sarcastische gedachten zijn soms behoorlijk grappig. Hoogtepunt is een boottocht in Afrika die het noodlottige voorval uit zijn jeugd spiegelt.

Maar gaandeweg worden de parallellen tussen verleden en heden al te nadrukkelijk en vervallen de beschrijvingen van Tins gevoelsleven in herhalingen. Ze zijn ook wel erg uitleggerig psychologisch. Bovendien ontnemen ze soms het zicht op de handeling.

(spoilers below)

Dat is helemaal zo als Tin, nu een oude man, in een Cubaans ziekenhuis, opeens zijn onbekende kleinzoon aan zijn bed heeft staan. Als Tin eindelijk door heeft wie de jongen is (twee alinea's later dan de lezer), duiken we alinea's lang in zijn breed uitgesponnen emoties. Al die tijd staat de verloren kleinzoon te wachten aan dat bed, zonder aandacht van hoofdpersonage of auteur.

'Lullig' schrijven over iets schandelijks en belachelijks onoplosbaars. Goed zo, Thomése!

Man redt meisje van de dood en besluit haar voor zichzelf te houden

Van P.F. Thomése had ik nog nooit iets gelezen. "J. Kessels: The novel" is een boek waarin een bestaande vriend van de schrijver een van de hoofdrollen speelt. Drie man gaan vanuit Tilburg naar Hamburg om een vermist persoon te zoeken. Vol met platte humor, eventjes is dat aardig maar na blz 85 hield ik het voor gezien. Niet mijn soort boek.

Autobiografische notities met beschouwingen over lezen en schrijven, de wording van de kunstenaar, de verwording van de literatuur en vele andere zaken meer.½

De schrijver reist in het gezelschap van drie andere bekende Nederlanders en een cameraploeg naar Israël en de bezette gebieden. Waarom hij erbij is, weet hij zelf ook niet. Zijn kijk op dit theologisch wespennest is er aanvankelijk een van afstandelijke laatdunkendheid. Maar gaandeweg grijpen de omstandigheden ook deze nuchtere atheïst danig aan en krijgt hij het moeilijk om 'zijn vrijblijvendheid op te kunnen blijven zoeken'. De hele kwestie is 'onverdraaglijk vanwege de onoplosbaarheid. Stap je naar links, dan trap je op de ene partij, doe je gauw een stapje naar rechts, dan heb je de andere partij alweer per ongeluk onder je voet.' Aan te raden lectuur, ook voor degenen die, zoals de auteur, afgestompt zijn door de uitzichtloosheid van de kwestie en bij wie 'Israël tot het soort nieuws behoort dat al sinds-ik-weet-niet-hoe-lang niet meer tot me doordringt.'

Mooi taalgebruik, ontroerend en eerlijk.

Autobiografische en biografische schetsen van P.F. Thomése

pageturner die wel boeit, maar toch niet voldoet.
de schrijver lijkt zelf ook te worstelen met het gegeven; hoe kom ik zonder kleerscheuren van dit boek af.½