Van P.F. Thomése had ik nog nooit iets gelezen. "J. Kessels: The novel" is een boek waarin een bestaande vriend van de schrijver een van de hoofdrollen speelt. Drie man gaan vanuit Tilburg naar Hamburg om een vermist persoon te zoeken. Vol met platte humor, eventjes is dat aardig maar na blz 85 hield ik het voor gezien. Niet mijn soort boek. ( )

Eerste keer dat ik een boek á là Kinky Friedman (Thomése noemt hem zelf) lees. Erg wennen (ik heb maar 1 Kinky Friedman gelezen). Ik vond het weldadig. Er zit een licht pomo-kantje aan maar vooral niet cerebraal, meer zoals Auster soms: je suspension of disbelief wordt bewust getart en je vindt het prima.

Je zou de teneur van zo'n boek "nihilistisch" kunnen noemen maar dat vind ik niet. Het reduceert. Idealisme wordt sublimering van dat geile vooruitverlangen dat naar zijn aard onvervuld moet zijn - en dat onvervulde wordt geprezen. Daarbij kan meteen de auteur/de personages gerelativeerd.

Komisch en in dezelfde sfeer werkt het weken met een lijk dat maar niet weg wil (toevallig begon vorige week in Nederland Breaking Bad; daarin wertk een lijk dat weggewerkt dint en waarvan je de 'verwerking' (chemisch maar gaat mis en lijk dondert met badkuip door plafond naar beneden, waarna de boel dient opgeruimd) vergelijkbaar komisch wordt gebruikt.

Hoe idealistisch je ook bent, je krijgt een maximum materiële werkelijkheid voorgeschoteld.

Misschien is dit een heterojongensboek, misschien vooral van die heterojongens die veel droomden maar weinig vastpakten, als laatsten opgegroeid met een onderscheid hoer/madonna of hoe noem je dat: de held is middenklasse en daarom wordt de geilheid in de lagere klasse 'geprojecteerd', kan pas zonder schaamte genoten daar waar moeder niet is.

Ik las een aantal jaren terug Pfeiffer's baggerboek. Pfeiffer is meer nog dan Thomése woordenbakker, overtreft de laatste daarin maar Thomése bereikt meer. En ik moest enkele keren hardop lachen, wat, naar ik mij herinner, Pfeiffer niet voor elkaar kreeg (hoewel die, herinner ik mij vaag, soms door de dikke retoriek momenten van 'echte ernst' opriep).

Er wordt veel gerelativeerd. En de eenzame cowboys eindigen, als Lucky Luke, waar ze begonnen...in Tilburg. ( )

Een fantastisch boek. Het vakmanschap van Schrijver Thomése spettert van alle pagina's af. Al is de inhoud soms stuitend of walgelijk, ik heb het in ieder geval in één lange ruk uitgelezen. Vooral --al dan niet kalende-- veertigers en vijftigers zullen veel plezier aan beleven aan dit krankzinnige boek . Puur literatuur en uiterst komisch. ( )

Het begon allemaal met zo'n telefoontje, zo begint het boek sterk. En ik kocht het, want de eerste zin van een boek, hoor je vaak, is de belangrijkste. Ik had gelezen dat J. Kessels: the Novel goed verkocht, dat het om een satire ging, en last but not least P.F. Thomése had ik nog niet gelezen.

Korte samenvatting: jolige setting, popmuziek speelt rol, twee kloojoos in de hoofdrol, Thomése de een, de andere is zijn (bestaande) vriend Kessels.

De eerste helft vind ik geestig, maar het tweede gedeelte vervelend, het boek wordt dan toch wel echt melig. De herhaling van negerlullen, lul- of kutzwager en de herhaling van de vaak doorzichtige grappen zorgde dat ik mijn aandacht verloor. Mooie zinnen zag ik niet, of ik herkende ze niet meer, suf geluld. Erbij blijven en uitlezen, instrueerde ik mijzelf… zoek de satire. Het spijt me, ik zie weinig spot in de tekst… behalve de zelfspot van de vooringenomen zelfcontente hoofdpersonen, zeg maar lullo's, die het lezen hier en daar een beetje goed maakten. ( )