Arnoud van Adrichem

Een tikkeltje teleurgesteld. Ik verwachtte misschien een soort magnum opus over het 'laatkapitalistische era' maar dit bleef nogal repetitief en anekdotisch, enigszins verbrokkeld.

Het grabbelwerk van frasen en begrippen had op mij hetzelfde netto-effect (om zelf ook maar een vaag financiële term op te gooien) als het type 'onthullingsverhaal' van bij media als De Correspondent of Tegenlicht: het tolt rond me als een klok, maar ik mis resonantie.

Geld komt mij ook over als een zedenschets zonder stem. Rijkman, het Elckerlyc-type wat de bundel vergezelt, kon voor mij die rol niet vervullen — hij is nou net de bankier, niet de 'moderne middenklasse-Europeaan' die dit decennium probeert te overleven. Er wordt gezegd dat deze bundel niet meelift op de aandacht voor de banken- en eurocrisis (Luyendijk, de tendens van persoonlijk-politieke poëzie) maar zo lijkt het soms wel.

Let op, als aparte epigrammen werkt het uitstekend, het is aangenaam lezen en als prozapoëzie op zich sterk (in leesgroepen zou dit m.i. goed werken) maar het staat mij wat ver van een persoonlijke beleving, een gemeenschappelijke doorvoeldheid.

UPDATE: Grotendeels eens met de NRC… (más)