Veel crimineels valt er in Het pigment niet te beleven. De verdwijning van Pralics blijft op de achtergrond aanwezig terwijl Grimmer terugkijkt op zijn carrière en Krista haar leven opnieuw in handen neemt na de dood van haar man. Schildermans kent zijn materie, de schilderkunst en haar beoefenaars. Moderne kunstenaars en oude meesters wisselen elkaar af, en zelfs de verbazingwekkende plot grijpt terug naar de dwang van het creëren: 'Het ging niet om het werk, het ging om het werken zelf. Een echte kunstenaar was verliefd op het scheppingsproces, niet op het uiteindelijke resultaat.' Het pigment is geen thriller pur sang, maar wel een ongewone driehoeksrelatie tussen twee kunstenaars en een kunstliefhebster. Verrassend Vlaams debuut.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2009/02/ludo-schildermans-het-pigment.html ( )