Het boek Esther lijkt op een verhaal uit duizend-en-een nacht: een mooi weesmeisje, een geslepen oom, een rijke vorst en een afgunstige hoveling. Ingrediënten voor een verhaal van nijd en wraak. God lijkt er achteraf aan toegevoegd, alsof een redacteur zich plots realiseerde dat dit een hoofdstuk in de Bijbel is. Het is de kille, boze god uit het Oude Testament. Veel liefde komt er niet aan te pas.

Rose Gronon heeft het verhaal gebruikt als inspiratie voor haar roman. Niet de Joden voeren hier het woord, maar Aman, de Bijbelse Haman, of beter, zijn echtgenote. De avond voor haar dood blikt Faïdume terug op haar leven, terwijl haar metgezel Bessos bij haar waakt. In mijn herinnering aan een lectuur van dit boek lang geleden, is vooral dat me bijgebleven: het perspectief van het slachtoffer, de nabijheid en de afstand tussen twee zielen, de afwisseling van de zoete herinnering en de recente gruwel, het lot dat wacht.

Wat ik vergeten was: de potsierlijke plotwending op het einde om het verhaal weer in lijn te brengen met het Bijbelse boek en de stereotype manier waarop de Joden beschreven worden; de scherpe scheidslijn tussen goed en kwaad ook. Een beetje dubbelzinnigheid was het verhaal ten goede gekomen en had meer in lijn gelegen met het Bijbelse oog om oog.

Oh, wat jammer! ( )