De schrijver vertelt in een achttal verhalen over zijn jeugd tussen zijn twaalfde en zeventiende jaar. De jaren tot in de eerste wereldoorlog. De kleine bundel kent pareltjes van schrijfkunst. In een soms licht ironische toonzetting beschrijft hij de ontwikkeling van zijn vroege leven in het perspectief van de tijd die nadien is verstreken. De tekst blijft opvallend genoeg toch dicht op de huid van de tegenwoordige tijd. Natuurlijk is een jeugd van honderd jaar geleden niet meer te vergelijken met die van nu, maar de wereld van de fantasie blijft dat wel ! Alleen het omgevingsbeeld is veranderd.

Van de acht verhalen is die waarin hij een monument opricht voor zijn niet gekende, als baby overleden zusje, het meest indrukwekkend. Samen met zijn broer laten zij in hun gedeelde fantasie het meisje opgroeien. ‘Onder de stuwkracht van Moeders herinnering en nostalgie hebben wij zo onze zuster Alice opgebouwd uit het materiaal van onze dromen en uit onze behoefte aan vrouwelijke innigheid en vertedering.’
Bij het sterfbed van zijn moeder wordt het verhaal van zijn overleden zusje in het werkelijke perspectief geplaatst en wordt dit verhaal een ‘grafzuil, opgericht ter nagedachtenis van onze lieve zuster Alice wier graf mij onbekend is.’ ( )