Bouman (1902-1977) leefde in de periode van de grote wereldoorlogen en zag het herstel daarna. In dit boek speelt hij -zoals hij zelf schrijft- tussen het algemene en het persoonlijke. En weer zijn daar die opvallende overeenkomsten met het huidig tijdsgewricht.
Opvallend b.v. is dat in de jaren dertig ook gesproken wordt over corruptie van woordgebruik, overal ‘die Sprache der Verschleierung’ die het onmogelijk maakt het ware van het onware te onderscheiden. Je hoeft een willekeurige politicus maar te horen om te begrijpen wat Bouman daarmee bedoelt !

Hij leest Camus, kijkt naar de opkomst van moderne filosofen als Jaspers en Marcuse en kijkt om zich heen om de maatschappelijke inbedding te aanschouwen en te becommentariëren.
Altijd wel met een hoge mate van mildheid. Hij ziet de betrekkelijkheid der dingen en een noodzakelijke bemiddeling in goedachtenwisselingen om toch die noodzakelijke samenwerking tussen alle mensen in goede banen te leiden.
En ja, dan zijn de laatste woorden in dit boek weliswaar oud-testamentisch maar waarschijnlijk wel waar: “Het is u niet gegeven deze taak te volbrengen, noch u gegund u er aan te onttrekken”.

Een tijdsdocument, maar wel een die bij het herlezen niet gedateerd blijkt te zijn. ( )