Gelukkige dagen. Door: Renée van Marissing.

Ik was fan van Onze kinderen, daarom dat ik Gelukkige dagen wou lezen. De alledaagse, sobere maar des te treffendere stijl van van Marissing is helemaal mijn ding.

Dus begon ik met hoge verwachtingen aan Gelukkige dagen en al heel snel voelde ik weerstand, en die groeide en groeide. Maar als fan bleef ik toch maar volhouden. Ik voelde me enorm lastig worden en las echt ‘van de moeten’ verder. En toen besefte ik plots wat er aan de hand was; net hetzelfde als bij het zien van Supernova! Die film stond me ook direct tegen, het werd met de minuut erger. Mijn man begreep niet wat er met me aan de hand was. We hebben de film uitgezet en de volgende dag afgekeken en toen was ik helemaal verkocht. Met huilen en al. Hahaha. Prachtige film!

Gelukkige dagen lezen verliep net zo. Boeken over een koppel waarbij iemand dementie krijgt zijn altijd enorm pijnlijk. Als er veel in het hoofd van de persoon met dementie wordt gekropen haak ik af; het warrige vind ik moeilijk te lezen. Maar als dit goed gedaan wordt (in boek én film) is het niet moeilijk om vol te houden, dan is het quasi onmogelijk om te stoppen met lezen. En dat lastige gevoel is juist een teken van de kunde en het talent van de maker.

De mooie dagen en momenten afgewisseld met de moeilijke, pijnlijke, gekmakende dagen raken je zo hard. De liefde van Lina voor de zieke Sil is ook immens mooi, haar geduld is bovenmenselijk. De onmacht van hun vrienden, het geen controle hebben over wat en hoe en wanneer (voor Sil en haar omgeving), het vastklampen aan wat er nog wel is, … Het raakt je tot in je ziel; en dat is lastig. Maar ook immens mooi en zo goed geschreven. En ja, ook hier heb ik een traan gelaten. Terwijl huilen bij een boek toch minder gebeurt, bij mij, dan bij een film.

Wat een verhaal, wat een schrijver. Diep onder de indruk! En trouwens ook heel benieuwd naar het boek dat Renée voor Velvet Publishers aan het schrijven is… ( )