Ik vind het altijd verrassend, maar ook verwarrend, als een romanpersonage de eigen dood beschrijft. In de literatuur kan het. En zoals Brink het Derek Hugo laat vertellen, is het een drama dat onvermijdelijk naar dat dramatische einde loopt. Muziek is passie. En hoe ver moet je de passie voor de muziek of voor de liefde, laten komen?

Een verhaal over passie en muziek, of beter gezegd, over de erotiserende werking van muziek

De hoofdpersoon droomde vroeger van grote affiches waarop met wervende teksten zijn optreden in de belangrijke muzieksteden werd aangekondigd. Uiteindelijk vult hij zijn muzikale leven met lokale optredens, het docentschap aan het plaatselijke conservatorium en het lesgeven aan talentvolle kinderen. Het andere deel van zijn bestaan gebruikt hij voor de jacht op mooie vrouwen.
Op het moment dat hij wordt gevraagd om een beroemde zangeres te gaan begeleiden verandert zijn leven. Na de plotselinge dood van zowel haar vaste dirigent, als van haar begeleider stokte de carrière van de diva, doch uiteindelijk besluit zij met een nieuwe pianist de stap naar het podium weer te maken en de daarvoor noodzakelijke repetities op te starten.
Dat is het raam van deze korte roman.

Binnen dit kader ontrolt zich een knap herschreven pianosonate waarbij de noten zijn vervangen door woorden en de hoofdstukken geschreven zijn in een maat-en tempovoering die geheel overstemt met Beethovens pianosonate nr.23.
Uiteindelijk ontstaat een. ik zou bijna zeggen, typisch broeierig Zuid-Afrikaans verhaal. Alle elementen die in dat land een rol spelen komen -weliswaar soms terloops- aan de orde; bijgeloof, geweld en het vaak ontbreken van enig richtinggevoel bij de hoofdpersonen. Het is nog steeds een land waar de recente geschiedenis nog geen definitieve bakens heeft geplaatst. Brink weet dat heel goed in zijn personages tot uitdrukking te brengen en daarmee maakt hij van een simpel verhaal een boeiende leeservaring.

Het slot is verrassend en biedt tevens nog een aardige mogelijkheid: opnieuw lezen met de kennis van het laatste gedeelte.
Bij het repeteren van een muziekstuk wordt door muziekpedagogen vaak gewezen op de noodzaak om ‘naar de laatste noot toe te spelen’ (of te zingen); het geeft de muzikale interpretatie maximale zeggingskracht. En ja hoor, bij dit boek lukt dat ook !

Een korte roman met optimale zeggingskracht en met de titel in gedachten een boeiende, literaire ontdekkingstocht. ( )