Cultuurfilosoof Kris Pint neemt het ongrijpbare van de voortdurend wisselende weersfenomenen als uitgangspunt voor een verkenning van ons innerlijk. Voortbouwend op Walter Benjamin, Friedrich Nietzsche en oosterse spiritualiteit rijgt hij de inzichten aaneen die allemaal in dezelfde richting wijzen, namelijk “dat ons innerlijk geen vaste kern is, maar een hele atmosfeer, met veranderlijke weersgesteldheden” (naar Nietzsche). In opeenvolgende stukjes werkt hij dit uit, verbonden met concrete weerfenomenen zoals de magie van het licht dat voortdurend van intensiteit verandert, de imponerende massiviteit van wolken, en de donkere, melancholisch makende kracht van ‘de zwarte zon’. Dit waren voor mij de sterkste beschouwingen, terwijl andere veel te kort of te clichématig aan bod komen (zoals de seizoenen). Pint stapelt inderdaad de literaire en filosofische referenties op elkaar, en dat wordt wel eens hinderlijk, maar geregeld licht een inzicht op dat verheldert. ( )