Ook hier heeft het koor er niets van begrepen. Goed: de Furie Juno die aankondigt hoe ze Hercules te grazen zal nemen, of eigenlijk zich zal wreken op Jupiter: niemand is veilig voor de goden die wraakzuchtig, agressief, onverschillig zijn -net als de mensen trouwens. En het lukt haar ook: laat Jupiter Hercules nu maar eens vergoddelijken! De opbouw is deels een beetje vergezocht: Amphitryon en H's vrouw Megara lijden onder de tiran Lycus die de baas speelt nu Hercules in de onderwereld is om Cerberus mee te nemen. Hercules en Theseus komen terug, maar H. gaat meteen Lycus doodmaken, terwijl Theseus een uitgebreid verslag levert van de verschrikkingen in de hel, en Hercules' kracht waarvoor ook Dis en Proserpina beven. Na Hercukes triomferende terugkeer wordt hij krankzinnig, doodt vrouw en kinderen, komt bij zinnen en laat zich uiteindelijk door zijn "vader" Amphitryon overhalen geen zelfmoord te plegen, maar te boeten of juist sterk en zichzelf te zijn door te lijden. Ook dit is enigszins zoals Oedipus, zelfverwerkelijking en acceptatie (zoals de mythe de Sisyphe?). Het eind met toch feitelijk de triomf van het kwaad, zoals ook in Thyestes, is mooi. Herlezen vanwege de dissertatie van een oudstudent, die het vooral gaat om Thebe als een anti-Athene en anti-Rome, en Hercules als tragische versie van een epische held, dwz. genremenging. Ik heb de tekst van Billerbeck gelezen, soms het commentaar geraadpleegd, maar niet de inleiding of grote stukken commentaar gelezen. ( )