Mijn nachten met Spinoza. Door Els Moors.

Sinds haar poëziedebuut ben ik fan van Els Moors, en niet enkel omdat we onze voornaam delen;) Ik vind haar intelligent, grappig, moedig, filosofisch en poëtisch. Ik herken mezelf soms een beetje in haar (werk). Vandaar dat ik graag Mijn nachten met Spinoza wou lezen.

Na poëzie, een roman, verhalen en brieven is dit boek autofictie. (Hoewel er duidelijk: ‘roman’ op de cover staat.) Je kan je dus gaan afvragen wat er al dan niet ‘waargebeurd’ is maar dat zou flauw zijn en je niets extra opleveren.

Moors vertelt aan de hand van 48 affecten van Spinoza (zoals daar zijn: begeerte, woede, welwillendheid, nederigheid,…) in exact 48 dagen (en nachten) wat er in haar hoofd en leven gebeurt in de zomer na het verlies van haar grote liefde H.

En hoewel Spinoza en H. een belangrijke rol spelen draait alles om E. zelf. In die 48 dagen gaat ze op zoek naar liefde, warmte, aandacht, herkenning, maar bovenal naar zichzelf. Wie is ze zelf; zonder minnaar, zonder kinderen, in de helft van haar leven?

Moors laat je niet enkel naar haar leven (en nieuwe geliefden) kijken maar geeft je tevens een inkijkje in jezelf. Ik herkende veel, onderlijnde vaak hele stukken tekst. Om ook evenveel totaal niet te herkennen. Dat maakt het mooi en boeiend.

De zomer komt er aan, je vakantie misschien ook. Neem dit boek erbij en lees 48 dagen lang elke dag 1 affect. Ik las ze in één ruk uit maar dat is in feite wat te veel van het goede. Met mondjesmaat savoureren zou ik zeggen. En zo nog weken leesplezier in het vooruitzicht hebben. ( )