Arlo. Een beeldroman door Floor Denil.

Floor ken ik al langer, van Instagram, waar ze met haar eenvoudige tekeningetjes veelal grappige posts plaatst. Ik keek naar haar beeldroman uit maar had er ook schrik voor. Schrik omdat ik me niet kon voorstellen hoe haar stijl een heel boek zou kunnen vullen, over verlies dan nog wel.

Maar: wow. Ik sta een beetje perplex, ben weggeblazen. Een hele rollercoaster ging langs mijn ogen binnen, wervelde door mijn hele lichaam om me nu leeg en toch gevuld achter te laten. Arlo is op zo veel vlakken herkenbaar, op andere dan weer (gelukkig) niet. Toch heeft het me helemaal opgeslokt.

Floors’ tekenstijl blijkt net uitermate geschikt om moeilijke, pijnlijke, ingewikkelde gevoelens en emoties uit te beelden. Met oog voor detail, veel witruimte naast extreem volle pagina’s, kleine gebaren en grootse bewegingen neemt ze je mee in de wervelwind die de middelbare schooltijd en alles dat daar bij hoort kan zijn.

Poëtisch, filosofisch, troostend, zielsontroerend en hartverwarmend. Ik wist niet dat zwart-wit zo veel kleur kon hebben. De vormgeving van Uitgeverij Vrijdag maakt het helemaal tot een pareltje. ( )