Op een koude winternacht. Door Jean E. Pendziwol. Illustraties: Isabelle Arsenault. Vertaling: Bart Moeyaert.

Van Isabelle ben ik fan sinds Majoor Rosalie, met Jane, de vos en ik raakte ze me weer en nu doet ze het opnieuw. Van Bart ben ik fan sinds ik aan hem (als 12-jarige) een handtekening vroeg in Duet met valse noten. Bart was ook al fan van Isabelle. En nu vertaalde die Bart een boek van Jean, met tekeningen van die Isabelle; dat is dubbelop feest!

Pendziwol schreef een prachtig donker, koud verhaal dat warm en licht is en je hoofd en hart beroert. Op een koude winternacht is een (voor-) leesboek, een prentenboek, poëzie, troost in boekformaat en een medicijn op zielsgebied.

De combinatie Pendziwol, Arsenault en Moeyaert zorgt voor pure, winterse magie. Je wil lezen, lezen, lezen en kijken, veel kijken maar je leest te snel en dan is het uit en wil je meer en begin je gewoon opnieuw. Je glimlacht, krijgt een warme buik, een dikke keel, tranen, nog een grotere glimlach. Je voelt je geborgen en gekoesterd, door letters en prenten. Magisch mooie woorden en beelden.

Dit is een boek voor kinderen, jawel. Maar dit is vooral ook een boek voor grote mensen. Mensen die het lastig hebben, iemand missen, eenzaam zijn, het koud hebben op de één of andere manier. (Wij allemaal dit jaar, vrees ik.) Het enige nadeel aan dit boek is dan ook een voordeel: het heeft 7 jaar geduurd eer er een Nederlandse vertaling was. Maar die vertaling komt in 2020 als geroepen. Laat je troosten door dit twinkelende stipje licht. ( )