Wildevrouw van Jeroen Olyslaegers speelt in het zestiende-eeuwse Antwerpen en sluit dus mooi aan op het boek Antwerpen van Michael Pye dat ik hiervoor las. Als auteur wil je de grote gebeurtenissen van die tijd in een geloofwaardig verhaal vatten en volgens mij is Olyslaegers daar volledig in geslaagd.

Ogenschijnlijk is de verhaallijn snel verteld maar er is ontzettend veel aan de hand in dit boek en dat maakt het uitermate boeiend. Eerst de verhaallijn dan.

Beer heeft een herberg in Amsterdam in de Warmoesstraat maar blikt terug op zijn leven in Antwerpen. Daar had hij ook een goedlopende herberg, maar hij kende een groot verdriet. Drie vrouwen heeft hij in het kraambed verloren, alleen de laatste liet hem een zoon na. Die herberg is een gouden vondst van Olyslaegers. Het is de plaats waar mensen samen komen om handel te drijven, ruzie te maken en nieuws uit te wisselen. Daar maken we kennis met het geheime genootschap ‘De Familie der Liefde’ die er bijeenkomsten houdt. De bekende cartograaf Abraham Ortelius en de kunstenaars Joris Hoefnagel en Pieter Bruegel maken er deel van uit en figureren dus in het verhaal.

Er worden in zijn herberg plannen gemaakt om met schepen een doorgang te vinden naar China via het noorden. De rijke Gillis Hooftman zal hiertoe een aantal schepen uitrusten. Zo’n risico moet verzekerd worden en ineens is daar Jan Grauwels, een zogenaamde verzekeringsexpert, die zich zal ontpoppen tot een genadeloze inquisiteur van de Spaanse bezetter.

De schepen vertrekken en slagen niet in hun missie. Slechts één komt er terug, vol met pelsen en slagtanden van walrussen en met, zo gaat het gerucht, een monster in een kooi. Een monster is het niet, Beer krijgt te maken met een wildevrouw en haar dochter, die een belangrijke rol in zijn leven gaan spelen. Gaat u dat vooral zelf lezen.

Dat is het hele verhaal maar daar begint het pas. Er is zoveel meer dan dat. Alle kaders die in het boek van Pye geschetst zijn worden door Olyslaegers prachtig ingekleurd. Allereerst door de taal die een feest is om te lezen. Het boek begint zo;

Wanneer een vent drie vrouwen aan de aarde heeft moeten toevertrouwen, de een na de ander, en twee van hen ook nog eens deze wereld hebben verlaten met een bijna voldragen kind in hun buik, dan acht hij zijn zaad vervloekt. De laatste stierf vlak nadat ze een zoon ter wereld had gebracht. De eerste twee kwamen zelfs niet aan baren toe. Beladen als een schip vol toekomst zonken ze weg in de diepte van de dood, nog voor ze met hun vracht wisten aan te meren. De eerste voelde zich geminacht en had schrik van mijn manieren, de tweede piste op mij vanop grote hoogte en deed alsof ik een ware stier was in bed, de derde keek in het zwart van mijn ogen en wist genoeg.

Wat een begin van een verhaal. Een ander sterk punt zijn alle figuren. De bekende historische figuren worden mooi ingekleurd, maar ook de sterke vroedvrouw Margreet die Beer terzijde blijft staan, zijn zoon Ward die hagepreker wordt, de blinde Jeroom en De Schrale, met wie Beer een wildeman speelt tijdens de opvoering van een landjuweel.

Je voelt de koude als Olyslaegers de extreme winter in Antwerpen beschrijft. Je voelt de gruwelen als goudsmid Samson Wolboort aan Beer vertelt over de Spaanse Furie toen Antwerpen geplunderd werd en haar bevolking werd afgeslacht.

Historische gebeurtenissen en figuren die steeds weer bij elkaar komen in de herberg van Beer. Zelfs de Prins van Oranje en zijn vrouw Anna van Saksen maken hun opwachting in het verhaal en de auteur schuwt ook de humor niet. Ik heb Anna van Saksen nooit zo beschreven zien worden;

Iets aan haar klopte niet. Ze leek ooit van een of andere trap te zijn gedonderd of misschien van een paard gesmeten in volle galop en vervolgens verkeerd in elkaar gestoken.

Uiteindelijk draait het om de wildevrouw en haar dochter en ook dat is gebaseerd op een ware gebeurtenis. Als u het boek heeft gelezen kijk dan vooral op de website www.wildevrouw.be waar allerlei achtergronden staan over dit wervelende verhaal, de historische gebeurtenissen en de hoofdpersonen. ( )

Mooi geschreven historisch verhaal.

Beer vertelt over zijn tijd als herbergier in het zestiende-eeuwse Antwerpen.
Op het moment van vertelling bevind hij zich in zijn herberg in Amsterdam.
Hij begint zijn verhaal bij het verlies van zijn drie vrouwen de allemaal op het kraambed stierven de laatste vrouw slaagde er wel in zijn kind levend te baren een zoon.
Daarna vertelt hij gaandeweg hoe de wildevrouw en haar kind in zijn leven zijn gekomen en hoe dit zijn leven heeft veranderd. ( )

En toen werd het lente, eindelijk. Bedankt voor Breughel ( )

Wat een teleurstelling. Het boek is aan mekaar geschreven op een stapel legendes, anecdotes, mythes, ... die door een hoop onderzoek waarschijnlijk zijn verzameld. Daar heeft de schrijver dan, aan de hand van enkele centrale personages, een levensverhaal van samengebreid dat allesbehalve werkt of geloofwaardig overkomt. Het geknutsel, geprul, gewring om een verhaallijn te behouden is zo storend dat ik ben afgehaakt - oervervelend om te lezen.
Veel succes aan de liefhebbers die volhouden. ( )

Ja, ja, ik weet het, dit boek bevat een cocktail aan elementen die het bijzonder interessant zouden moeten maken: een evocatie van de broeierige sfeer in de grootstad Antwerpen in de turbulente 16de eeuw, met interessante figuren als Abram Ortelius en Pieter Bruegel. Zelfs de Dulle Griet komt regelmatig om de hoek kijken, al zal dat geen verrassing zijn voor wie Olyslaegers een beetje volgt. Wat wil een mens nog meer, vraag je dan? Nou, voor mij in elk geval niet deze roman. Mijn leesplezier werd van in het begin vergald door de exuberante, woekerende stijl die alle kanten opgaat. Dit ligt me gewoon niet. En dat het centrale karakter, de herbergier Beer, alle kenmerken van een onuitstaanbare Antwerpenaar (sorry, stadgenoten) heeft, helpt ook al niet. Olyslaegers kan zeker schrijven, dat blijkt ook uit verschillende passages in dit boek, maar halfweg heb ik het opgegeven. Als dat helpt, mag je nu gerust een vettige Antwerpse vloek over mij uitspreken ( )