Yves Petry is duidelijk de betere stylist in het lijstje van hedendaagse schrijvers in de Lage Landen. Ik had net “Nachtouders” van Saskia De Coster achter de kiezen, en dan valt het verfijnder register in “De Geesten” des te meer op, schril afstekend tegen de zakelijke, gortdroge zinnetjes van De Coster. Petry illustreert in dit boek ook mooi de ambiguïteit van de Westerse hulpverlener in het Zuiden, die vanuit zijn specifiek cultureel en politiek kader de lokale bevolking komt helpen maar daarmee misschien meer kwaad sticht dan goed. In dit geval voert hij de organisatie “Dokters zonder kleur” ten tonele, een wel heel herkenbaar equivalent van “Artsen zonder grenzen”, Nobelprijs incluis. Protagonist Mark Oostermans is voor die dokters actief in het westen van Afrika en ziet na enkele traumatische gebeurtenissen zijn geloof in zijn werk danig wankelen.
Ik moet zeggen dat hiermee mijn lof op Petry wel min of meer eindigt. Ik vond de hele compositie van het verhaal erg artificieel: een intelligente dokter met een erg zwakke persoonlijkheid vlucht na een relatiebreuk in zijn liefdadigheidswerk in Afrika, wordt er geconfronteerd met een extravagante collega die alles waarin hij gelooft in vraag stelt, maar zijn ogen gaan pas open na een schokkende gebeurtenis, waarna hij zijn levensverhaal te boek stelt voor zijn vroegere liefje. Ik doe Petry hier onrecht aan, ik weet het, maar dit is kort gezegd de baseline van deze roman. Wat me vooral stoorde is dat de auteur dikwijls mooi uitgeschreven actiescènes bijna helemaal stillegt met paginalange, hoogdravende monologen uit de mond van de verschillende protagonisten, “De Toverberg” van Thomas Mann achterna. Ook de twee verhaallijnen, de mislukte liefdesrelatie met Kristien en het traumatisch gebeuren in Afrika, zijn op een heel kunstmatige manier met elkaar verbonden, alsof het de auteur alleen maar om visies en ideeën te doen was, niet om de dynamiek tussen de personages (het ontbreken van echte dialogen is daar een extra indicatie van). En tenslotte: Petry kan het niet laten om net als Koen Peeters in De Mensengenezer de clichés rond Zwart Afrika (de levenslust die even goed vervalt in absolute wreedaardigheid) te bevestigen. Slotsom: “de geesten” is wat mij betref een erg houterige ideeënroman. ( )

Dat dit boek begint met hinten naar een gruwelijke moord op een westerse arts in Afrika, deed me bijna het boek weer snel wegleggen. Ik zag het niet zitten om de spanning naar deze moord te gaan meebeleven en dan weken al dan niet maandenlang dat met me mee te sjouwen.

Gelukkig ging het snel over de hoofdpersoon zijn wel en wee in België en dan in het bijzonder zijn liefdesleven. Dat wat hem uiteindelijk derdewereldarts maakt en hem houvast geeft bij terugkomst in zijn thuisland na traumatische gebeurtenissen in Afrika.

Het mooie vind ik dat waarover ik niet wilde lezen, namelijk die gruwelen in Afrika, ik toch beetje bij beetje gevoed kreeg maar op zo'n manier dat ik het wel kon verteren. Daarnaast liet dit boek me weer eens heel bewust beseffen dat waar je als mens ook voor kiest, je toch altijd met hetzelfde te maken blijft krijgen namelijk met liefde, leven en dood.

De schrijfstijl maakt dat de zinnen makkelijk te lezen zijn. En wat mij in het bijzonder aanspreekt is dat zonder dat je nou filosofisch de les gelezen wordt de ogenschijnlijk wat meer oppervlakkige gebeurtenissen toch dieper binnenkomen. Door met de hoofdpersoon mee te leven, ging ik voor mijzelf weer eens de gebruikelijke levensvragen stellen en dat kan nooit kwaad.

Ik zou wel meer van deze schrijver willen lezen. ( )