Dit boek bestaat uit essays. Ik wist niet goed wat ik me daarbij voor moest stellen dus zocht ik het op. De wiki (https://nl.wikipedia.org/wiki/Essay) zegt: "Een essay is een beschouwende prozatekst of een artikel over een we­ten­schap­pe­lijk, cul­tu­reel of fi­lo­so­fisch on­der­werp, waarin de schrijver zijn persoonlijke visie geeft op hedendaagse verschijnselen, problemen of ontwikkelingen. Het is afgeleid van het Franse woord 'essai', wat zoiets betekent als probeersel of proeve."

Dit boek voelt inderdaad aan als een verzameling probeersels. En hoe ik mijn best ook deed, stuk voor stuk vond ik ze oninteressant. Heel even leek het dan ergens heen te gaan maar al snel verdween de gedachtenlijn weer in zoiets vaags of iets dat schijnbaar niets met het voorgaande te maken had, dat mijn aandacht alweer verslapte. De schrijfstijl is beschouwend maar ook weer niet beschouwend genoeg en vervolgens wordt het persoonlijk maar dan zonder werkelijk gevoel. Voor mij voelde het allemaal als net niet.

Na tweederde van het boek overwoog ik te stoppen met lezen. Ik bedacht me dat ik dit boek hierna toch weg ging doen en dat was de reden om toch verder te lezen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Want opeens werd ik geraakt door de essay met de titel 'Situaties & Verhalen', ondertitel 'Over Tino Sehgal'. Het onderwerp heeft zeker mijn belangstelling, moderne kunst. De omgeving, het Stedelijk Museum in Amsterdam, draag ik ook een warm hart toe. En dan de beschrijving van de ontmoetingen met de mensen die zich zo onverwachts blootgeven aan een onbekende. De schrijfstijl bleef wat afstandelijk maar de inhoud vond ik zo spannend dat dit me bij dit essay niet kon storen. Het was alsof ik zelf aan die kunstwerken deelnam.

Deze ervaring maakte het doorlezen in dit boek zeker de moeite waard maar ik vrees dat ik niet nog iets van deze schrijver ga lezen. ( )