Duitsers, ik ben er gek mee! En zeker als ze over eenzame mannen schrijven. Blijkt.Want dat doet Jakob Hein. Die schrijft over meneer Jensen die zijn baan als postbode verliest en daarmee alle redenen tot een zinvol leven. Vandaar dat hij dagenlang achter de tv plaatsneemt in de hoop op een antwoord. Na een uitgebreide studie (meneer Jensen bekijkt urenlange video's van uiteenlopende tv-programma's en maakt uitgebreide aantekeningen) komt hij erachter dat hij helemaal 'niets' hoeft te doen. En dat is uitermate droogkomisch opgeschreven:

Jensen houdt het voor gezien is verplichte kost voor alle medewerkers van arbeidsbureaus en reïntegratietrajecten. En niet alleen voor hen.

Toch is Jensen meer dan de robuuste antiheld die zichzelf vrijwillig uit de samenleving gomt. Want net door aan de kant te gaan staan en sikkeneurig neen te zeggen tegen de waan van de dag, lepelt de ex-postbode messcherpe inzichten op over de door hem zo gewantrouwde schijnwereld. Hij wekt vooral deernis op, deze krasselende lonesome cowboy, maar in al zijn argeloosheid formuleert hij waarheden die je slecht zitten. Want ja, werken we ons niet allemaal zonder ommezien de pleuris, laten we ons niet net iets te enthousiast bij het handje nemen als het over consumeren gaat, zijn onze sociale codes niet een beetje toe aan een update? Vragen die Hein bij monde van zijn personage de lezer voorgooit, en die de gezapigheid en de nonchalante leukigheid van dit boek een verraderlijke ondergrond meegeven.