In deze bundel bevinden zich verhalen die naar mijn mening tot ‘klassiekers’gerekend mogen worden. Het titelverhaal over de jongen die, tegen alle opdrachten in, geheel soeverein uitsluitend eenzelfde paard tekent is min of meer voorspelbaar maar prachtig geschreven. ‘Tussenlanding’ en ‘Meester Jacobson’ zijn verhalen over gokken en schaken en ademen beide een virtuositeit die je niet vaak meer tegenkomt terwijl ‘Stanneke’ en ‘Tussenlanding’ op een prachtige wijze duidelijk maken dat het niet afgemaakte in het leven uiteindelijk toch kan worden afgesloten. In ‘Twee pelgrims’ wordt op een wel erg mooie manier de melancholie over verloren liefde ten tonele gevoerd. “Het was de laatste zomer dat Vincent kon toveren”, met deze zin opent het laatste verhaal ‘De rots”, waarin het kind –samen met zijn vader op vakantie- een eerste en definitieve stap naar volwassenheid doet.

De verhalen -vaak heel herkenbaar- zijn niet na te vertellen, het is als met muziek: je raakt in de ban terwijl de melodie dan al is vervluchtigd maar het blijft wel in je herinnering dwalen.
De compositie van de verhalen is voortreffelijk en de stijl meesterlijk. ( )

Beste boek aller tijden ! ( )