Voskuil ten top, zoveel is zeker, maar jammer genoeg even houterig als de planken waarvoor het bedoeld is. Dit strookt niet, rijmt niet, dit is aaien tegen de haren in en zachtjes huilen met de pet op. Voskuil is een meester van de dialoog (die spetterende ruzies! die onvergetelijke discussies!), maar wanneer de sappige en pittige opvulzinnetjes waar hij het patent op lijkt te hebben ontbreken, dan blijft er nog maar weinig over. Voskuil zet zichzelf in zijn hemd: een klunzig en onwaardig gespartel dat meteen ook verklaart waarom deze toneeltekst nu pas voor het eerst verschijnt. ( )