Het lijkt erop dat 'De hydrograaf' meer is dan een plezant verlopen zeereis vol gemoedelijk gekeuvel, geroddel, windstille verveling en oplaaiende verliefdheid. De operette die het boek schijnt te zijn heeft een tragische schaduwzijde, die van de reizigers op de Posen vluchters maakt. Maar het knappe is dat je onmogelijk twee of drie passages kunt aanwijzen waar deze omkering haar beslag krijgt.

Een bedwelmende roman van Allard Schröder.
De hydrograaf is geen historische roman, maar een verhaal over mensen die zich misplaatst voelen in dit bestaan en als gevangenen van de dood door het leven gaan.
Maar al gebeurt er niet veel, klein is toch niet het goede woord, gegeven de weidsheid van de thematiek en de vervoerende taal.
Zijn zorgvuldig geformuleerde zinnen zijn stuk voor stuk beladen met betekenis en nooit eenduidig. Al vaker is opgemerkt hoe oogverblindend Schröder weersgesteldheden beschrijft – een talent dat hij ook in De hydrograaf ruimschoots etaleert –, maar minstens even bedwelmend zijn de fijne schakeringen waarin hij de emotionele gesteldheden van zijn hoofdpersoon schildert. Daarmee verricht hij een kunststuk dat van het onbetekenende levensverhaal van een hydrograaf literatuur maakt als het peilloos diep der zee.