“Liefde is geen werkwoord” schrijft Dirk De Wachter ergens in dit boekje; als liefhebber van de boeken van Alfons Vansteenwegen kijk je dan wel even op (wat wellicht de bedoeling was); De Wachter relativeert die woorden onmiddellijk: aan een relatie moet of kan je wel werken, maar liefde is vooral iets dat je ondergaat, dat je niet kan beheersen en naar je hand zetten. Het is de boodschap die telkens weer terugkeert in dit dunne boekje. We begrijpen de liefde niet, we kunnen ze ook niet begrijpen, wat therapeuten (dikwijls “verdrietdokters” genoemd) ook mogen beweren. De Wachter verpakt die boodschap in zeer verschillende vormen en toonaarden, in mijmeringen, traktaten, reflecties, gelardeerd met literaire citaten (van klassiekers, maar ook recente werken, en liedjesteksten) en artistieke illustraties. Onvermijdelijk zit er veel in dat elders al te lezen is (bij Vansteenwegen bijvoorbeeld dus): over de overdreven, geromantiseerde en Hollywoodiaanse verwachtingen, over het aanvaarden van het verschil met de radicaal andere geliefde, enzovoort. Maar De Wachter voegt daar een veel diepergaande “fond” aan toe en komt uiteindelijk uit bij erg oosters aandoende waarheden over het aanvaarden van het niet-weten, het genieten van het kleine en het gewone. Zalig boekje. ( )