Het zesde deel van Flo zijn autobiografische strip heeft een verrassend ander karakter dan de vorige delen. In plaats van een situatie per bladzijde begint dit deel gelijk met een nachtmerrieachtige scenario waarin Flo kwijtraakt wie hem het liefste is. De daarbij gebruikte grijze tinten met hier en daar een bloedrood accent, versterkt de horrorsfeer zeer efficiënt.
Vervolgens lijk je als lezer de bekende dagelijkse schetsjes voorgeschoteld te krijgen waarbij de kleuren beetje bij beetje terugkeren. Dit blijkt later toch nog in het verhaal te horen.
Uiteindelijk komt de ontknoping maar de vraag is of er werkelijk antwoorden zijn gekomen of dat er alleen nog maar meer vragen zijn opgeroepen.

In ieder geval is dit wederom fabuleus eigens getekend verhaal van emotioneel hoge kwaliteit. Daar kan ik niet dan alleen maar nog meer en meer van willen lezen. ( )