Eric Smith levert met "De broncode" een spannende thriller af. Aan het eind blijft de lezer echter zitten met de vraag wat er nu werkelijk waar is van de merkwaardige claims van Jan Sloot. Het veelvuldig opgevoerde "zwarte" kastje zonder zoemende of klikkende delen, de extreme paranoia en uiteindelijk de dood en de onthutsing bij hen die achterbleven.

Wie het boek van Smith leest vraagt zich eveneens af waarom niet vele anderen achter het mogelijke geheim van Sloot zijn aangegaan. Misschien maakt hij het verhaal mooier en intrigerender dan het is, maar toch blijft die eerste observatie het mooiste compliment voor het boek. Een boek dat je dichtslaat, en je even stil voor je uit doet kijken. Een boek dat je bijna uit hebt met de hoop dat ergens in de allerlaatste pagina het verlossende woord komt. De werkelijkheid beter dan de beste thriller.

Met de kennis van nu - de vele (zo niet alle) mislukte projecten van Roel Pieper, het totaal uitblijven van enige vordering op het gebied van datacodering zoals Sloot het beschreef en de uiteindelijk verpletterende leegte die hij zelf achterliet laat eigenlijk geen andere conclusie over dan dat Jan Sloot zo niet de boel geflest heeft, dan wel onverbiddelijk in zijn eigen sprookje is gaan geloven.

Duidelijk is dat de affaire voor hem - en vooral voor zijn vrouw en kinderen - op een menselijk drama is uitgelopen. Jan Sloot verdient daarom mededogen, hoe bizar zijn claims ook waren en hoeveel mensen door hem het schip zijn ingegaan.

Jammer, want dit stukje science fiction had best mogen uitkomen. ( )