Maria Salviati, 72 anni, ricorda la sua vita e lo fa seduta sulla panchina davanti a casa sua, in campagna, sulle colline appena fuori Roma.
Casa nella quale ha vissuto per tanti anni ma che ora è in vendita..
È un tuffo nei ricordi, delicato e nostalgico.
"Ripetere, devo ripetere la mia vita con le parole che mi restano, come fosse una piccola poesia imparata a memoria, e non basta, perché sento che ogni giorno perdo
una strofa, una rima.
Ma la testa piano piano si svuota, e così bisogna abbandonare i pesi quando le forze
iniziano a calare e resta un pezzo di strada da fare.
Scrivo, riempio foglietti che poi dimentico da qualche parte, spesso parlo da sola ad alta voce.
Finché le parole resistono, briciole strette nel pugno macchiato dagli anni: poi il pugno si apre e tutto cade.."
Sono frasi tratte dalla prima parte del libro, l'inizio è qualcosa di meraviglioso.. ( )

Inderdaad heel wat nostalgie en weemoed in deze korte roman die vertelt hoe Maria Salviati elke dag in haar Romeins appartement wordt opgehaald door Gabriele die haar huis buiten Rome zal gaan verkopen. Maria ziet haar geheugen stilaan vervagen en vertelt aan Gabriele over haar leven met Augusto en hun zoon Pietro. "Ik vertel mezelf voortdurend mijn levensverhaal, ik heb veel vrije tijd en ben heel bang alles te vergeten, ook al heb ik soms de indruk dat de dingen niet helemaal zijn gegaan zoals ik ze me wil herinneren; bovendien is er niets veranderlijker en vager dan het verleden, toch?" (p. 21) Met die verkoop wil het niet zo goed lukken maar de band tussen Maria en Gabriele krijgt wel meer morele betekenis. "... als ik in de rij sta in het postkantoor of bij de kassa van een supermarkt ben ik kalm, ik heb het gevoel dat ik langzaam de weg ga die gebaand is door alle mensen die voor mij hebben geleefd en na mij zullen komen, ik hou van zulk soort geduld, zulk soort volharding, ik hou van degene voor me en van degene na me want ze maken allemaal deel uit van het verloop van de tijd en respecteren dat." (p. 78) Op het einde van de roman krijgt het verhaal dat Maria vertelt aan Gabriele meer het karakter van een soort biecht uitmondend in een absolutie gegeven door een steeds meer engelachtige Gabriele. "Zo is het leven, het biedt geen uitweg. Je moet je ploeg tot het eind toe recht in de voor houden, het heeft geen zin hem naar elders te verplaatsen, waar dan ook heen, naar de sneeuw of naar de zee. We zijn seizoenen, tijd, zaaisel en oogst, plicht, inspanning, een enkele zondag en meer niet. En toch ben ik getrouwd met een potsenmaker en heb ik een communist gebaard." (p. 129). Lodoli hanteert een mooie, sfeervolle taal zonder overdaad aan beelden om even mee in te dagdromen. ( )

Wolk is een nostalgisch boek, met een onverwacht einde, over het leven van een gewone vrouw, wellicht voor het laatst verteld.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2014/12/marco-lodoli-wolk.html ( )