Benno Barnard (°1954) is de zoon van de Nederlandse dominee, dichter en theoloog Willem Barnard, pseudoniem voor Guillaume van der Graft (°1920 - +2010). Dit autobiografisch boek is een compilatie van zowel jeugdherinneringen als reisindrukken van Barnard. Het "writers about writers" - boek is met veel inlevingsvermogen in een verdichtend proza geschreven. In 1987 trok Barnard met zijn gezin naar Austin, Texas in het kader van een gesubsidieerd schrijversverblijf. Jammer genoeg vind ik dit het minst geslaagde deel van het boek. Veel beter in zijn sas voelt Barnard zich bij zijn omzwervingen door Midden-Europa als zoeker naar de verdwenen glorie van het Habsburgse keizerrijk. Heel empatisch schetst hij ons de indrukken van wat op elk gebied een geslaagde sentimentele reis genoemd mag worden. We schrijven 1979 als hij samen met zijn vader in Praag en Mariënbad mensen bezoekt. Zo bezoekt hij ook de schrijver Ivan Klima. Ook het opmerkelijke schetsje van Rudolf von Habsburg heb ik fel gesmaakt. Hij was de zoon van keizer Franz-Joseph I en keizerin Sissi. Rudof was een over het paard getild kind die op zijn eenendertigste zelfmoord pleegde.
Maar wat sommige mindere passages in dit boek ruimschoots compenseert, is het qua atmosfeer zeer knappe en grappige luik waarin Barnard in de voetsporen van Italo Svevo en James Joyce treedt en een reis naar Triëste maakt. We lezen een heel leuke pastiche op de rookverslaving (L.S. - ‘last sigaretta’) en de amoureuze escapades van Zeno Cosini, Svevo's alter-ego uit 'de bekentenissen van Zeno’. De beschrijving van een opmerkelijke ontmoeting met Svevo's toen nog levende dochter Letizia heeft me ook bijzonder gecharmeerd. ( )