Bij het eerste verhaal, De belofte, merk je eigenlijk al snel dat het er één van Loes den Hollander is. De stijl is herkenbaar. Steeds wordt er een beetje meer prijsgegeven tot de puzzel in elkaar valt. In grote lijnen gebeurt er in dit verhaal niets wat je helemaal niet verwacht. Echt voorspelbaar zou ik het toch niet willen noemen. Hier en daar zijn leuke draaien aan het verhaal gegeven. Ik vind het een leuke minithriller en nu het uit is, heb ik eigenlijk wel weer eens zin om een Loes’ van wat groter formaat te lezen. Prima opwarmertje dus.

Hoewel ik de bijdrage van Corine Hartman wat minder een thriller vind, denk ik toch dat het me langer bij zal blijven dan menig ander kort verhaal. Het onderwerp houdt me bezig, vooral als er zich recent weer zo’n afschuwelijk drama heeft afgespeeld. Wat bezielt zo iemand om tot die daad te komen? Misschien had daar in De laatste dag nog meer de nadruk op gelegd kunnen worden.
Ik had trouwens nog nooit eerder iets gelezen van deze schrijfster. Nooit nieuwsgierig genoeg geweest. Ik denk nu onterecht. ( )