Dimitri VerhulstReseñas

vele fijne zinnen

Herkenbaar, het tijdsbeeld, en toch weer niet, de busvakantie.

In 1889, James Ensor painted Christ entering Brussels in the midst of a massive, chaotic procession of ordinary Belgians of his own time. In this short satirical novel, Verhulst picks up this idea and transfers it to the early 21st century: Christ has apparently announced that he will be arriving in the capital on the 21st of July, and Belgium is suddenly in a ferment of confused preparation, as six (count ‘em!) parliaments try to decide whose competence this falls under and which language should be used, whilst bishops and nuns panic and ordinary people decide to be nice to their neighbours or confess to long-forgotten crimes. An engaging satire, with lots of surreal Belgian flourishes, and the usual slightly bleak view of the world.½

hoge hoogtes, diepe dalen. ik blijf fan

mooie melancholie!

Wonderfully depressing.

Sixty-something composer Pierre is heading down the autoroute to Avignon with the severely-handicapped teenager Sonny, whom he's abducted from the care-home where he lives. His quixotic mission seems to be to mark Sonny's 16th birthday by taking him to the top of a hill in Provence to tell him the story of his origins, tied up with the location and with the unhappy love-story of Pierre and Sonny's mother.

There's no real evidence that Sonny is in any way able to understand or respond to what he's being told, so the novella is very much a reflective monologue by Pierre, switching from time to time between first and third person. He takes apart the history of his own dysfunctional private life whilst idolising that of Sonny's mother, and we start to see how the love and empathy that he failed to express properly in earlier relationships is now all being projected, clumsily, onto the surrogate infant Sonny.

An uncomfortable story in lots of ways, but you could call it a kind of Belgian/Provençal Of mice and men, perhaps...

'Leven is nog steeds de grootste doodsoorzaak.'

zeer zwak; géén literatuur½

Wat een héérlijk boekje! Eén lange, gorte brij van poëzie en proza die mens en maatschappij mooi terug in perspectief plaatst. 't Moet de interessantste protagonist zijn sinds lange tijd.

[a:Verhulst|534520|Dimitri Verhulst|https://d.gr-assets.com/authors/1290431683p2/534520.jpg] schrijft soms wat depressief, hier en daar wat cynisch en met grote afkeer voor dat wat afkeer verdient.

Erg mee geamuseerd!

C’est sale, gras, ça colle, ça pue l’alcool, le vomi et le tabac sur fond de Roy Orbison. C’est l’enfance de Dimitri à Reetveergedem, chez sa grand-mère, avec son père et ses deux oncles. Bienvenue dans la dèche !

Une fiction autobiographique absolument choquante dans une loose absolue… Et pourtant très drôle lorsqu’elle est vue sans mélo par les yeux d’un enfant.

Un chef d’oeuvre, presque autant que le concert de Roy Orbison au Coconut Grove nightclub de Los Angeles

door Elise:

Dimitri Verhulst, de schrijver van het boek 'De helaasheid der Dingen' is goed in het omschrijven van woorden m.b.t. beeldspraak en vergelijkingen. Hij omschrijft zijn thuis-e en familiesituatie zo precies dat niemand hem zou kunnen nadoen.

door Tito:
Een zeer goed boek, één van de beste die ik al heb gelezen. Het is wel een vrij ingewikkeld en diep boek. Zeer grappig met leuke flashbacks.

This was an okay book. In the beginning I liked it very much, the style of writing was very different from what I'm used to. No real chapters, no main character (person), but mankind. No he/she, but it, one long story telling about the development of mankind. Not really an evolution story, but more focus on the consequences of actions, reactions, choices.

It was a book I didn't really dare to read in public because of the title (silly, I know), but was still very curious about.
And the result? Curiosity killed, reader left with mixed feelings of disappointment, awe (how do you get to write something like this) and happiness to be done.½

Geweldig geschreven!

Een afgelegen wonende man krijgt, juist als hij wil verhuizen naar de stad, een relatie met een jonge weduwe, die nog erg in beslag genomen wordt door herinneringen aan haar overleden echtgenoot, wat jaloezie oproept bij haar nieuwe geliefde
TOTAAL NOET BOEIEND½

(Review in English here.)

Een empathieloze fotograaf zit vast in een vluchtelingencentrum ergens in België. Hij verveelt zich te pletter en hoopt ooit genoeg moed te verzamelen om zich als verstekeling naar Engeland te laten verschepen in een container, zonder dat hij op die reis doodvriest of stikt. Chagrijnig becommentarieert hij het dagelijkse bijna-leven in het centrum: de folterverhalen van de andere residenten, het eindeloze wachten totdat de bureaucratie eindelijk haar “nee” in een brief schrijft, een opeenvolging van slimme plannetjes om snel aan een verblijfsvergunning te geraken.

Dit is een zwarte komedie die suddert in woede, cynisme, racisme en een totaal gebrek aan empathie. En dat alles vloeit voort uit absolute uitzichtsloosheid (en niet uit huis-tuin-en-keuken-xenofobie): schokkende oorlogstoestanden en sadistische oorlogsmisdadigers vernederen hun slachtoffers zozeer dat ze nooit nog zullen geloven dat iemand het beste men hen voor heeft -- integendeel. Een houding van basiswantrouwen voorziet de nodige bescherming, en tegelijkertijd een uitstekend excuus om geen enkele verantwoording nog te moeten aanvaarden. Mens blijven doorheen een gewelddadige ontworteling is misschien een onmogelijke opgave.

Deze korte roman kwam tot stand nadat Verhulst een paar dagen doorbracht in een Belgisch vluchtelingencentrum. Indringend, en (uiteraard) een schitterend gevoel voor woordenschat.

We do not forget that literature has another face, that of responsibility, awareness, commitment. It is the last that attracts me. - Dimitri Verhulst

Just another Belgian dipsomaniac proletarian coming of age story, albeit one with a Tour De France drinking competition and a multipage homage to the genius of Roy Orbison. The Misfortunates is brutal and never flinching, never allowing any moralizing in its episodic survey. This was likelier far more hilarious than it should have been for me. My reaction likely represents me as a darkish coot. I am pretty cool with that. The novel makes no effort to glorify the unfortunate nature of addiction and depravity. All the characters understand the situation, most are simply powerless in its wake. I did expect a return from the posh side of the family later in the novel after such an interesting arrival: the retrurn didn't occur. That isn't really a spoiler in the context of things.

OK. It took me to Bohumil Hrabal

In minder dan tweehonderd pagina's, verhaalt Dimitri Verhulst de geschiedenis van de mensheid - kritisch en scherp geschreven, soms echt confronterend
Winnaar Libris Literatuur prijs 2009

Een beginnende zestiger ontvoert een verstandelijk gehandicapte jongen van vijftien naar de Provence, om hem te vertellen over de liefdesrelatie die hij met zijn moeder had.

Pfff… wat moet ik hiermee? Verhulst is een woordkunstenaar, dat is duidelijk, en het taalgebruik in deze cynische evocatie van de menselijke geschiedenis is bijwijlen spetterend en vernuftig, vettig en plastisch. Maar even geregeld is de vunzigheid droogweg bot en saai, een opeenstapeling van puberale uitroepen. Mijn vermoeden is dat Verhulst toe was aan een therapeutische sessie, of wilde hij Herman Brusselmans naar de kroon steken met een originele en van enige eruditie getuigende kijk op de wereldhistorie? Wel, als ik het me even mag permitteren: Verhulst brengt een seksistische en erg eurocentrisch gekleurde versie van die geschiedenis, zo eentje die 50 jaar geleden nog erg in trek was. Maar goed, daarmee neem ik dit schotschrift, bestemd voor de Uber-pubers van het weekblad Humo, wellicht veel te ernstig.

Noi(io :-) ) ridiamo, noi(di nuovo io :-) ) piangiamo, il degrado e le difficoltà che avrà sicuramente passato Dimitri non ce li fa pesare, deve averli superati brillantemente(come si intuisce alla fine) grazie alla donna che ama [e grazie anche alla sua scaltra mente ironica ;-)].
E quindi, soprattutto se, come me, sei nato "ai bordi di periferia dove i tram non vanno avanti più", questo libro ti resta dentro. Uh, se ti resta dentro...
[Mi ha preso troppo 'sto libro, non trovo le parole giuste. Se non queste: se siete qua a leggere la scheda del libro, allora questo libro vi incuriosisce. Potete fidarvi, è un libro che non vi pentirete di avere letto!]

Ik zag de film jaren geleden, pas nu ben ik aan het boek toegekomen. Ik weet nog dat ik nogal enthousiast was over de film, toch zeker over de knappe beeldzetting, de visuele reconstructie van een marginaal milieu in de jaren 1970 in landelijk Vlaanderen; het deed me aan mijn eigen jeugd denken; niet dat die zo marginaal en goor was als bij de familie Verhulst, maar dergelijke families woonden wel erg dichtbij. De hernieuwde kennismaking in het boek viel me een beetje tegen: enkele hilarische scenes (zoals de Roy Orbinson-reünie bij een Iraans vluchtelingenkoppel) ontlokten me andermaal een schaterlach, maar de opeenstapeling van gore taferelen, laveloze dronkenmanspraat en tomeloze schuttingtaal werkten nu eerder afstotend.
Wat me in het boek veel meer opviel dan in de film is de intellectuele analyse die de vertelstem (Dimmitrieken) in zijn vertelling verwerkt, met soms hele dure woorden om het extreme gedrag van zijn nonkels psychologisch te duiden en er duidelijk afstand van te nemen. En dat contrasteert dan weer met de warme sympathie die de verteller opbrengt voor de onverbreekbare band tussen zijn familieleden en voor de gloedvolle intensiteit van hun losgeslagen manier van leven.
Pas in het laatste kwart van het boek komt de veel oudere Dimitri Verhulst duidelijk op het voorplan, de gevierde schrijver, de bekakte intellectueel die zijn marginale milieu ontgroeid is en daar echt mee worstelt. Als hij nog eens Reetveerdegem passeert, voelt hij zich een afvallige, een verrader. Maar, zoals uit de voorafgaande vertelling blijkt: hij is nog altijd een Verhulst en voelt onderhuids nog altijd die verbondenheid; want uit zijn sarcastische commentaar op hoe het hem later vergaan is, merk je dat ook hij er – net als zijn nonkels – uiteindelijk niet zo veel van gebakken heeft, ook hij is niet ontkomen aan de ‘helaasheid der dingen’. Het is die persoonlijke ambiguïteit die de kracht van dit boek uitmaakt, veel meer dan de groteske schets van een marginaal milieu.½

Boertige leut in smeuiig Vlaams, maar erg voorspelbaar en naast taalvirtuositeiten ook veel clichés.

............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Ik las Spoo Pee Doo van Dimitri Verhulst. Het was heerlijk. Fantastisch. Humoristisch. Verhulst is lekker op dreef in zijn nieuwste boek. Op mijn blog schreef ik een stukje over dit boek. U kan het lezen op: http://wimbackx.blogspot.be/2016/11/uitgelezen-spoo-pee-doo-brief-aan.html