Coen Simon

http://www.vanbaar.net/renee/blog/?p=116
Dit boekje van Coen Simons heeft als subtitel: filosofische etiquette. Door dit onderwerp en door de stijl van de schrijver doet het een beetje aan als een boekje voor de huisvrouw uit de jaren ’50, maar dan met moderne voorbeelden. Per onderwerp een hoofdstukje, elk met aan het einde een aantal ‘tips’, die soms nogal knullig aandoen (“Dansen lijkt met de komst van popmuziek individueler geworden. We dansen immers in een disco los van elkaar. Maar de danser die werkelijk alleen zijn eigen bewegingen volgt komt over als een valse hond of een houten Klaas” – pp.40). De hoofdstukjes lijken nogal lukraak in volgorde gezet, en enkele grammaticale fouten doen het geheel wat slordig overkomen.

Als een rode draad door het werkje loopt de balans tussen cultuur en natuur, die volgens de auteur is wat de mens tot mens maakt.

Het is niet altijd duidelijk wat het boekje wil zijn – handboek? Daarvoor staan er te weinig tips in. Filosofisch werk? Daarvoor wordt te weinig naar andere filosofen verwezen.

Het boekje begint goed, en intrigeert de lezer, maar gaat na een aantal onderwerpjes vervelen en zelfs irriteren. Ook worden er een aantal dingen gezegd waar ik het niet mee eens ben (bijvoorbeeld op het gebied van roken en wildplassen). De auteur geeft zijn mening, maar verpakt deze zo dat het lijkt alsof het filosofisch is: “Roken is ongezond. Maar laat u zich niet in de luren leggen door de onderzoeken die aangeven hoe slecht roken is. Er wordt alleen gezocht naar kwalijke gevolgen, zonder de gunstige effecten ervan te onderzoeken. Zouden we dit doen bij de speeltuin, dan zouden blauwe plekken en kneuzingen voldoende zijn voor een speeltuinverbod” (pp.119). Zo valt alles dat krom is, recht te lullen.… (más)