Pieter Serrien

Dit Nederlandstalige boek verdient absoluut een vertaling. Het biedt een bijna exhaustief overzicht van de ravage die de Duitse vergeldingswapens V1 en V2 aanrichtten op het einde van de Tweede Wereldoorlog. De auteur bekijkt zowel de ontwikkeling van de wapens en de politieke beslissing om ze in te zetten, de feitelijke productie (in werkelijk afschuwelijke omstandigheden voor de ingezette gevangenen), de opeenvolgende golven van aanvallen in de 2de helft van 1944 en begin 1945, de schade die ze aanrichtten in Groot-Brittannië, Frankrijk en vooral België, en het verweer ertegen. De eigen inbreng van dit boek is dat het vooral uit getuigenissen bestaat, vooral dan van de kant van de slachtoffers (uiteraard zij die het overleefden). Ook de illustraties spreken boekdelen. Dit is absoluut een aanrader, zij het dat de overvloed aan details en de niet altijd logische (chronologische) opbouw van het verhaal soms verwarrend werkt. Meer hierover in mijn Engelstalige bespreking op Goodreads: https://www.goodreads.com/review/show/5480228051… (más)

30 mannen en 2 vrouwen vertellen in hun dagboek over het dagelijks leven in de Grote Oorlog en over hoe zij probeerden te overleven tijdens de bezetting die van augustus 1914 tot november 1918 duurde. Onder hen drie schrijvers, Stijn Streuvels, Virginie Loveling en Karel van de Woestijne en verder gewone burgers uit het hele land die hun verhaal doen. Een deel van de dagboeken is verloren gegaan en van wat overgebleven is, is maar een selectie weergegeven. De jongste schrijver is 8 jaar, de oudste is 78.
Een van de eerste oorlogsmaatregelen was de invoering van de Duitse tijd (alle klokken werden één uur teruggedraaid) en er waren eindeloze controles van identiteitspapieren. Veel mensen vluchtten. Vanaf einde 1916 werd het dagelijkse leven zwaarder : opeisen van werklieden voor Duitsland, koude, honger, hoge prijzen en de Spaanse griep. Maar er waren ook mensen die verdienden aan de oorlog en er werd veel gesmokkeld.
Er drong later in de oorlog terug optimisme door in de dagboeken, zelfs met de avondklokken wordt gelachen.
“Aalst wordt voor de zoveelste maal gestraft. Twee opeenvolgende zondagen mag na 14 uur geen mens zich meer op straat vertonen. De mensen laten het zich niet aan hun hart komen. Ze zetten deuren en vensters wagenwijd open en praten met elkaar. Als de Duitsers ergens opdagen, worden de overtreders die zich op straat wagen, verwittigd door fluitsignalen om ergens binnen te springen”.
De schrijver, een historicus, heeft de fragmenten die vooral over persoonlijke belevenissen van de mensen gaan, verweven met de hele geschiedenis van de oorlog in ons land en vervolgens tot een boeiend boek aaneengeregen.… (más)