Marc LegendreReseñas

The art is very good, but the plot is barely half a step removed from 1930s' pulp fiction. I wasn't enamored of this volume, but it did have just enough going for it that I'm willing to give the series a chance.

Received via NetGalley.

Verwarrend slot op een even verwarrend en bizar verhaal. Misschien moet ik de hele reeks eens in één ruk lezen.

Ik vind de Amoras reeks heel erg gedurfd en visueel knap uitgewerkt, maar had er toch veel meer van verwacht. Hopelijk blijft het hier niet bij en gaat Willy Vandersteen verder met (het toelaten van) innovaties op het tijdloze gegeven van Suske en Wiske.

veruit de minste in de reeks. kan ook niet zo heel goed meer volgen eigenlijk... moet ze es allemaal van begin tot einde lezen als de reeks uit is, denk ik.

https://nwhyte.livejournal.com/3378130.html

This is the close of Marc Legendre's reimagining of the classic Flemish kids' comic, Suske en Wiske, with the two central characters finally reunited but only for a rather downbeat ending. I have to say that these final two volumes somewhat lost me. I thought that the sixth volume built towards a rather grim conclusion. The art and characterisation remain good, but perhaps missed the mark under our curent circumstances.½

Door een fout van Lambik in het eerste deel van de serie belanden Suske en Wiske op het Amoras van 2047. Helaas laat het laatste deel van de serie nog steeds veel vragen open.

- Hoe zit het met de vulkaan
- Wie of wat is de acedemie
- Wie is Jerusalem

Zijn Suske en Wiske uiteindelijk weer terug gekomen in de eigen tijd?

Helaas, deze serie verdiende dit einde niet.

Deel 3 uit de serie Amoras.

Een nieuwe Suske en Wiske reeks, maar dan meer gericht op volwassenen. Niet ordinair, hoewel er wel in gevloekt wordt, en je af en toe blote lichamen ziet. Meer actie ook.

https://nwhyte.livejournal.com/3154702.html

I think it would be pretty impenetrable if you weren't at least vaguely familiar with Suske and Wiske, and also with the previous three volumes of the series. Here, Lambik, Suske and Wiske's adult friend from the present day, zooms forward to the year 2047 to try and save them from the evil Krimson and other dangers. He runs afoul of the mysterious deaf girl, Jérusalem, who is becoming a much darker and more dangerous figure (and darkening the story as a whole). Lambik actually attempting to be useful for a change, but being thwarted by external factors and by his own character flaws, turns out to be quite an effective story. Otherwise the rest of the plot doesn't advance all that much, and I'll just have to go out and get the last two volumes.

https://nwhyte.livejournal.com/3082290.html

Suske and Wiske are trapped in the devastated future world of 2047, at opposite ends of the island of Amoras, subject to the machinations of the evil Krimson. Suske has hooked up with the attractive and dangerous Jérusalem; Wiske with other unsavoury types. Meanwhile in the present day there is a parallel plotline with a young woman called Marie, in a hospital with Aunt Sidonie. There seemed to be less fanservice and more world-building in this volume, which is a good thing. Charel Cambré's art remains outstanding. The plot sometimes jumps between storylines in mid-page, which is a little dsconcerting. I would have enjoyed it more if I had come back to it a bit sooner after the first two, and will get to vol 4 a bit quicker.

Een donkere verstripping, met machtige, donkere en bloederige illustraties van Legendre in een hier en daar wat moeizame vertaling van Broens.½

Spiegelscherven
Marc Legendre, die door de verscheidenheid in stijl en onderwerp van zijn scenario's stilaan de titel "de Alan Moore van de lage landen" mag beginnen voeren, heeft het ons niet gemakkelijk gemaakt met zijn laatste worp. Om te beginnen is de vorm al apart. Het boek is een aaneenschakeling van posts op een social media platform, en ontsnapt daarmee aan de klassieke vorm van het beeldverhaal. Is het dan wel iets om door ons besproken te worden? Wie anders zal het doen, is onze wedervraag? Als je de definitie hanteert dat een beeldverhaal beeld en tekst combineert in een narratief geheel, dan valt Gäbrik daar ook onder. Hoe atypisch het ook moge zijn. Maar over de vorm straks meer.
Want Legendre zoekt hier wel degelijk het experiment op. Nergens maakt hij het ons gemakkelijk.

Anton Gäbrik is geen aangenaam mens. Er is iets duidelijks mis met Gäbrik, maar wat? Dat moeten we zelf ontdekken. Bevindt hij zich in een tehuis, of is het een gevangenis? We weten het niet. In zijn berichten aan ons, de anonieme lezer, peilt Gäbrik naar zijn eigen geheugen, naar de resten van zichzelf. Hij probeert zich ook van zijn beste kant te tonen, zoals zovelen van ons dat doen op sociale media. Zijn herinneringen zijn variaties op de werkelijkheid, die hij herhaalt en opnieuw componeert. Er is sprake van dementering, maar in welke mate en hoe dat evolueert moeten we zelf zien te ontcijferen. Er is ook trauma. In hoeverre is Gäbrik dader? In hoeverre is hij schuldig in zijn eigen ogen? Gäbrik deelt de foto's die zijn dochter nam opnieuw met ons. Want sharing is caring. Foto's die de eenzaamheid van de snelweg weerspiegelen. Op het eerste zicht nietszeggend, maar des te meer geladen met verborgen betekenis hoe verder je leest. We krijgen de getuigenis van de dochter enkel te zien door de filter van Anton zelf.

Zoveel lezers, zoveel interpretaties. Legendre houdt ons niet enkel een spiegel voor, maar verbrijzelt die spiegel, zodat we fragmentarisch het verhaal beleven. We beleven het door de psyche van een dementerende, misschien zelfs geesteszieke man, en geen enkele duiding is de correcte. En evenmin de foute. Waarheid en leugen zijn twee kanten van de medaille. Door het lezen beseffen we dat de vorm het gevolg is van het vertelde, form follows function, en dus geen nodeloos experiment. De Facebookberichten vormen het grafische deel, want door de vorm worden ze een biecht, een afdaling in de psyche, en zijn ze even betrouwbaar en leugenachtig als de berichten van jou en wij. Grafisch is het bevreemdend, kil, hoogst persoonlijk en tegelijk afstandelijk.

Het muzikale luik maakt alles zo mogelijk nog somberder en vreemder. De muziek die gecomponeerd is door Michael Fahres is nadrukkelijk geen achtergrondmuziek, maar moet je zien als composities die meer vertellen over Gäbriks gemoedstoestand. Geen vrolijke mens, die Anton Gäbrik.

Beklijvend is het alleszins, want dagen na de lezing zijn we in gedachten nog bezig met Gäbrik. Wie het experiment niet schuwt, komt hier ruimschoots aan zijn trekken.

Grote klasse, maar niet voor iedereen geschikt. Legendre blijft ons bevreemden en uitdagen, en daarmee bevestigt hij zijn plek als meesterverteller.
WIM DE TROYER --- oktober 2017½

Waar voor je geld
Onlangs was er een interessante discussie op de redactie over de prijs van een integrale. De ene vond het te duur, de ander zag er geen graten in. Het gebrek aan achtergrondinfo werd aangehaald, en het tegenantwoord was dat iedereen al die info toch al kende. Ondergetekende hield zich afzijdig, want koopt haast geen integrales. Plus: er dreigden al wat stoelen door de lucht te vliegen. Behalve als het over Sam gaat.

Eerlijk, we zijn altijd een beetje verliefd geweest en gebleven op Sam. Net als op Winnie Cooper uit de tv-reeks The Wonder Years. En nu schotelt Saga Uitgaven ons een lekkere, dikke integrale voor: vier complete albums plus veertig bladzijden schetsen en achtergrondinfo en interviews met de auteurs. Zélfs de originele reclametekeningen waarop Sams look gebaseerd is en waar Marc Legendre zo verliefd op was, krijgen we te zien. Voor ons een primeurtje. En dat voor een luttele 34,99 euro. Verdeeld over vier titels komt dat op 8,74 euro. Dat is bijna een softcoverprijs! Ter vergelijking: een gemiddelde hardcover kost om en bij de 16 euro! En dan heb je er nog niet de extra info bij.

Maar Sam is meer dan centen alleen. Niet alleen is het een waar liefdesproject geweest van beide auteurs, Sam staat ook voor jeugdig idealisme, dromen en gewoon geweldig entertainment.

Na al die jaren blijven de verhalen perfect overeind, het tekenwerk is zoals steeds bij Jan Bosschaert om duimen en vingers bij af te likken, en de wisselwerking tussen Sams dromen en de werkelijkheid de beste manier om in tijd en ruimte te zappen sinds de teletijdsmachine van Sus en Wis.

Dus: niet alleen voor de verzamelaars, maar zeker en vast ook voor al wie Sam nog niet kent!
WIM DE TROYER --- september 2016

De Rode Ridder en de uitverkorene, Allis, bereiken de stad Véras. Niet dat men daar echt op hen te wachten zit en was het niet omwille van een "toevallige" ontmoeting met een Perzisch tapijtenhandelaar, hun verblijf zou ook maar van korte duur geweest zijn. Allis wordt ontvoerd en onze held zal de ganse stad op stelten zetten om haar terug te vinden.
Een eenvoudig, maar onderhoudend verhaal. Enkele leuke en zelfs hilarische situaties en een stevige scheut actie. Aangezien het hier een kinderboek (of jeugdboek?) betreft, is de taal en stijl relatief simpel gehouden. Elke zin begint op een nieuwe regel en woordsplitsing is volledig uit den boze. Hierdoor komt de bladspiegel wat mij betreft wel slordig over. Aangezien het verhaal en niet de vorm centraal hoort te staan, ga ik hier niet over zeuren.
Het is nog wel even wennen aan de Rode Ridder nieuwe stijl. Waar is de zelfzekere en daadkrachtige Johan zoals hij door Leopold Vermeiren in het leven geroepen werd? Dit is ook geen vervolg op de oude reeks maar een reboot. En we hebben ook niet te klagen. Onze Johan is een echte man. Hij schermutselt er duchtig op los en bij een van deze schermutselingen breekt men enkele van zijn ribben. Dit weerhoudt hem er echter niet van om een paar uurtjes later (bladzijden) in echte Errol Flynn-stijl opnieuw te bakkeleien en zonder een krimp slagen en stompen in ontvangst te nemen. Wat zijn wij toch watjes!
Dat de Pers zijn zoon Jasper noemt...
De cover door Randy Gallegos is behoorlijk, maar ik geef toe dat ik wat de geïllustreerde RR betreft, nog steeds aan Karel Biddeloo denk.
De weg naar Camelot is nog lang en zeker nu ook de booswicht Malfrat in Véras gespot werd.
Ook al behoor ik niet tot de doelgroep, toch kijk ik reeds uit naar het volgende deel (net als heel wat vaders, grootvaders en rare tisten zoals ik die constant door nostalgie overmand worden).

Het werd aangekondigd als een moderne en "volwassen" versie van Suske en Wiske, met alle bekende elementen maar dan realistischer. De cynicus verwacht zich dan aan een niet bijster geweldig verhaaltje dat het vooral moet hebben van wat straffer taalgebruik (genre "klote" en zo meer), veel geweld en enige bloterij, waarbij gehoopt wordt punten te scoren met het aanhalen van klassieke elementen uit de strip (de gyronef, de teletijdmachine, Krimson,...) maar dan in een semi-levensechte versie.

Dat is wat er hier wordt opgeleverd. Ik ga niet beweren dat het slecht is, maar mijn eerste reactie na lezing was toch vooral "meh". En dat is niet meteen de reactie die je zou moeten krijgen na een felgehypete reboot van een klassieke strip. Ik had lage verwachtingen (zie eerste paragraaf), en nergens slaagt dit album erin die te overtreffen. Op geen enkel moment voelde dit fris aan, of wees dit op een interessante zijsprong die nieuw leven zou kunnen blazen in een strip die al decennia niet boven de eigen formule kan uitstijgen.

Ik hoopte een moedige denkoefening te vinden, een beetje zoals het (mislukte) Robbedoes-album [b:Als In Een Droom|18005820|Als in een droom (Robbedoes en Kwabbernoot, #46)|Tome|http://d.gr-assets.com/books/1370183365s/18005820.jpg|25270802] -- maar het voelt aan alsof deze zijreeks niet meer is dan een poging tot het aanboren van een markt die nooit veel interesse in "Suske & Wiske"-strips heeft gehad.

We don’t exactly know who wrote the story of Reynard the Fox nearly eight hundred years ago, nor do we know the audience the writer had in mind, but listen to the following excerpt and agree with me that its attraction is timeless and its caustic wit universal. …

“Reynard the Fox has been accused by his fellow animals of rape, violence and theft.
Tibert the Cat, as a Royal emissary, visits Reynard in his castle to summon him to Court. Tibert is careful, because the previous messenger, the Bear has returned badly maimed from a first encounter with the Fox.

Reynard greets Tibert as a friend and listens carefully to the accusation. In the evening, prior to leave for the Court, he proposes to the Cat to steal together a few chickens from the house of the Parish Priest. Tibert has no objection to this, and follows the Fox until they arrive at a hole in the wall of the chicken run. “Be my guest”, says Reynard and points to the hole. Tibert hesitates an instant but as Reynard challenges him with “you’re not afraid, are you?”, the cat puts its head trough the hole and right into the noose the Priest has prepared for the chicken thief.

In the commotion, the suffocating cat makes such a fuss, that the Catholic Priest, his wife and his children, come running out of the house. The Priest, straight out of bed, in his joyful haste to catch the thief, is still naked. He and his kin start beating the cat with sticks and stones until the poor animal, who cannot free itself, looses an eye.

In a last reflex, the nearly dead cat, hooks its claws into the Priest testicles and rips the pouch open. While the Priest’s wife tries to help her howling husband, the cat gnaws trough the noose and escapes back to the King’s castle, eyeless, limbs broken, barely alive.

The sniggering Fox fades back in the dark”.

This short satiric piece contains all medieval issues man enjoyed to denounce: (Aristocratic) thieves accusing fellow thieves, debauched Priest telling others how to live their life and the powerful always taking advantage of the weak. Typically Reynard stories usual butts are the aristocracy and the clergy.

The whole Reynard cycle is a satirical classic: Reynard, the well known anthropomorphic red Fox, an iconic character in medieval literature, has been summoned to the court of King Noble, the Lion, to answer charges brought against him by Isengrim the Wolf. Only after a third emissary is dispatched, the fox agrees to join the Badger to see the King and to defend his cause before the Court. But in his clever and cunning way Reynard fools both King and Queen, takes sadistic revenge on his enemies and escapes with wife and children before the credulous crowds realizes, how the sly Fox took advantage of their stupidity, their cupidity and their gluttony

Most of us have grown up with some knowledge about the sly fox’s adventures. Probably you know the children’s version where Reynard is depicted as a young mischievous fox, a sympathetic rascal. But the real Reynard story is not suitable at all for children. Indeed, Disney had years ago attempted to make a movie based on Reynard, but the project was eventually cancelled, due to concerns that he was not suitable as a hero.

Few, with the exception of some academics, have ever been told the original story of Reynard and how it should be understood in the context of the 13th century in which it first appeared.

Based on the Middle Dutch version of the story (Van den vos Reynaerde) written around 1260 by the elusive “Willem, die Madoc maecte” (Willem who has made Madoc) , the graphic novel Reynard newly translated by René Broens and illustrated by Marc Legendre is setting the record straight.

First, the author brings a new translation of the classical text, in modern Dutch, more comprehensible, but in its essence much closer to the 13th – century original. The text has been cleared of the euphemisms and political correctness. The author also restores the rhymed verses (the AA BB scheme) which seem to have been lost in the many updatings and modernizations but which brings a haunting rhythm to the narration.

Secondly, there is a surprising scabrous element included in the illustrations. A Church candle looks like a phallus. The sausage Reynard steals from the Cat looks like a penis. The religious education Reynard gives to Couaert the rabbit looks like a brutal rape. Medieval illustrations invariably show Reynard taking the rabbit from behind while whispering the credo in his long ears. (Uncannily actual if one considers the recent Church scandals). Homosexual fantasies with dog - headed men slip trough the lines. Women have names alluding to loose morals. Priests are married and have children with different women, etc etc. But these desecrations are as much part of medieval lore as are superstition and cruelty.

Finally the author presents the Reynard of the 13th-century as an anti- Christ, an unholy man, the opposite of a man of Christ. Reynard lives as a Hermit in his castle, speaks like a priest, travels like a pilgrim, but acts consistently opposite as to what is expected from him as a religious man and the seven Corporal and Spiritual Works of Mercy.

Master illustrator Marc Legendre paints all this in a very raw, dark, lugubrious and scabrous style. The pages are dabbed in black and blood red. Legendre gathers his inspiration from the religious iconic paintings of Christianity. Brown the Bear’s badly mutilated face, is drawn like the Christ of Fra Angelico, his face covered with blood under a crown of thorns. Reynard with the noose round his neck is the “Ecce Homo” painted by Andrea Mantegna. The fox between his prisoners comes straight out of a masterpiece by Hieronymus Bosch. In clever compositions made of drawings, photo-shopped pictures and artistic patchwork, Legendre creates fascinating “tableaux” as beautiful as they are shocking.

The result is unsettling to say the least.

The Artist who gave us the Reynard had not a high opinion of “Man”. With their dark rendering of the true meaning of the Reynard legend, Legendre and Broens viciously hammer down this impression even deeper.

A truly impressive book.

Soms knap grafisch werk, maar het geheel is te fragmentarisch uitgewerkt en te dun (in omvang) om te boeien, laat staan te schokken. Het verhaal wordt daarbij ook al eens volledig weggegeven door de 'korte inhoud' waar je ogen bij openslaan van het boek, bij gebrek aan titelpagina, sowieso naar toe worden gezogen. Op 2 seconden heb je dat tekstje gelezen, - en ben je meteen op de hoogte van alle(!) plotwendingen.

Naar die wendingen zelf wordt trouwens amper toegewerkt - geen spanningsboog dus. En de bloedige onheilspellend doorkraste letters op de cover beloven meer gruwel dan Legendre zich bereid toont te geven.

Sommige pagina's overtuigen, anderen niet. Sommige beelden zijn prachtig, anderen te afstandelijk. Sommige overgangen (kleuren, stijlen, lettertypes) zijn naadloos, anderen te bruusk. De korte suggererende, misschien poëtisch bedoelde (maar weinig prikkelende) zinnen blijken nu eens functioneel, een andere keer storend en repetitief.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/07/finisterre.html½

Wachten op een eiland heet het afsluitend deel te zijn van een drieluik, maar heeft zowel qua stijl als qua thema weinig te maken met de eerste twee delen. (Het toch een drieluik noemen is dan ook meer een commerciële zet.) Meer dan de andere delen is Wachten op een eiland een 'gewone' strip met knappe, realistische tekeningen (geen foto's!) (niet altijd even verzorgd in de details) en een eenvoudige en vlotte verhaalopbouw met plotwendingen die de gemiddelde striplezer weinig zal verrassen.
Je kan er een knipoog naar Wachten op Godot in zien, maar dan rek je het begrip 'knipoog' wel wat.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/07/verder-wachten-op-een-eiland.html½

Verder lijkt van 'Finisterre' een voortzetting, of misschien meer nog een herwerking van: dezelfde basiselementen, meer en anders uitgewerkt maar veelal in dezelfde stijl, met behulp van dezelfde technieken en overladen met dezelfde hinderlijke veelheid aan tekstbalken. De dialogen vallen door de mand - en in de zelden geslaagde combinatie met de foto's/tekeningen deden ze me te vaak denken aan die oude foto/dokterromans die ik vroeger weleens aan de kassa's van het grootwarenhuis zag liggen.
Na twintig bladzijden had ik verdomd veel spijt dat ik ook maar één boek van Legendre in huis had gehaald - hier had ik niks aan, wat een teleurstellende en potsierlijk kostelijke grap ...
Maar dan komt - even over de helft - het woordje 'klik'! en plots zit alles goed: het tempo, de tekeningen, de duisternis, zelfs de teksten ... Ik voelde me ineens betrokken, uitbundig blij zelfs, opgelucht, ... als een ware stripjunky raasde ik door de resterende bladzijden.

Het blijft me een raadsel waarom dit werk genomineerd werd voor een literaire prijs, want de kracht van Legendre zit in het geheel niet in zijn teksten of in de verhaalopbouw - je kan zelfs stellen dat juist dat zijn zwakste punten zijn - maar het is wel een krachtige strip, ontsierd door het begin, gered door het einde (en dan bedek ik die dwaze songteksten ook nog even met de mantel der liefde)

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/07/verder-wachten-op-een-eiland.html½

It appears to be so that you could read thousands of pages non-fiction about the civil war in former Yugoslavia, that you could have spelled out the newspapers during that time, that you know all about the horrors that took place, you've seen the women crying at TV, and yet you need a tiny graphic novel to come closest to feeling the absolute horror of this war. At least, that's what happened in my case.
This is a short story, fragmented, poetic, with sentences and images returning like a refrain, or a nightmare. It deals with the horror of losing your most essential feeling of safety, namely your trust in the one you love, the one you thought you knew.
I read this within an hour, but it may well be the best book I read in 2008.½