Mariano Laclaustra

De twaalfde Doctor begint dit avontuur zonder companion en belandt in Parijs in de 17de eeuw. Dat hij een companion tegen zal komen, is zo goed als zeker en al snel maken we kennis met een zeer rebellerende zangeres. Helemaal het type voor de Doctor. Grappig is dat zij hem als haar companion ziet en ook zo behandelt. Heel verfrissend om eens mee te maken.
Het verhaal is zelf ook heel sterk beginnend met een kwaadaardige priester. Maar dan blijken er nog meer machthebbers onder invloed van het grote kwaad te staan. Natuurlijk weet de Doctor dit gevaar af te wenden met slimme oplossingen.
De tekeningen zijn duidelijk met een computer gemaakt waardoor het allemaal wel heel gladjes uitziet. Van mij mag het wel wat grover. En ook herkende ik de Doctor lang niet altijd wat ik een enorm minpunt vind. Maar de kleuren zijn dan wel weer geweldig intens waardoor branden en zwarte machten heel goed overkomen.

In het tweede verhaal neemt de Doctor twee stripmakers (die een strip maken op basis van de Doctor) mee op avontuur om te laten zien dat de echte wereld nog veel gekker is dan je kunt bedenken. De vijand wordt uiteindelijk verslagen door de creatieve breinen van deze stripmakers tegenover de fantasieloze vijandige hersenen.
Heel leuk bedacht en ook lekker stripachtig getekend.… (más)

Een opmerkelijk sterke uitgave in de serie van de Twaalfde Doctor.

In het hoofdverhaal The Twist pikt de Doctor een nieuwe companion op, Hattie, een basist van een hardrockband waar de Doctor fan van is. Dat ze samen af en toe jammen is dan ook heel leuk gevonden. Hun dialogen zijn sprankelend en hebben me meerdere malen doen glimlachen zo gevat als het was.
Inhoudelijk vond ik het verhaal van The Twist heel goed gevonden met bekende Doctor Who-elementen maar ook wel verfrissende ideeën.
De tekeningen zijn om te smullen, zo geweldig gedetailleerd dat er een hoop te beleven valt aan het kijken. Ik voel me dan ook schuldig dat ik door de bladzijden heenzoef omdat het verhaal zo spannend was en ik wilde weten hoe het verder ging. Daarmee heb ik de tekenaar echt tekort gedaan.

Het bijverhaal was ook van een opmerkelijk hoge kwaliteit. Dit keer is het een stervende TARDIS die voor moeilijkheden zorgt. Hattie is ook hier de Doctor zijn companion en dat werkt prima. Dat zij op het einde niet meer verder meereist, verbaasde me dan ook wel een beetje. Zij had makkelijk nog wat langer meegekund. De tekeningen van dit verhaal zijn van een heel andere stijl maar ook weer met aardig wat details.

Een DoctorWho-uitgave die makkelijk nog eens herlezen kan worden en zeker nieuwe ontdekkingen zal opleveren.… (más)

Het begint met een gedegen spookverhaal met wat blijkt een wereldberoemd personage.
Dit wordt gevolgd door The Hyperion Empire, het actievolle hoofdverhaal met veel explosies, zombies, vuurmonsters en een brandweerman.

Het belangrijkste aan Doctor Who strips vind ik dat ik de specifieke Doctor, in dit geval de twaalfde, wil kunnen herkennen. Qua tekeningen voldoet het daar in dit deel lang niet altijd aan. Maar door zijn manier van doen is hij te herkennen uit duizenden. Daardoor geeft het lezen een vertrouwd gevoel.

De twee verhalen zijn niet bijster origineel maar wel heel vermakelijk.… (más)

This is one big story, and I don't have meaningfully distinct comments about each volume, so this review takes in both.

Titan's Doctor Who crossovers got bigger every year. This one is eight issues and two collected editions, and crossed through its ongoings (instead of just featuring characters from them), taking in issues of The Tenth Doctor: Year Three, The Eleventh Doctor: Year Three, and The Twelfth Doctor: Year Three. It also features the ninth Doctor, Rose, Jack, Tara, Madame Vastra, and Jenny; Jenny, the Doctor's daughter; the fourth Doctor and second Romana; and River Song in a set of specials. Plus every other incarnation of the Doctor puts in at least a one-scene cameo. Is that enough already?

It is, in fact, too much. It follows the Big Finish model: the characters are mostly separate for most of it, which means they undertake pretty generic adventures, and then the characters come together at the end, which means the narrative doesn't have room for anything other than simple solutions and generic Doctor sniping... something we've seen twice in the past two years! I have posited in the past that Big Finish's nostalgic crossovers are pointless because they bring together characters we see in ongoing adventures all the time already, and the same is true here. There is no novelty to bringing "back" the tenth Doctor, Gabby, and Cindy when I read their adventures already. The only characters we don't already see all the time in Titan adventures are Jenny, the fourth Doctor and Romana, and River, but the first of those I had no desire to see come back, and the others I listen to the adventures of already via Big Finish. (Plus, I didn't find the stories or dialogue very good; the River story in particular was confusingly written and poorly illustrated.)

If we aren't getting nostalgia, then we're not getting anything, because this story isn't really about anything. A dimension turns people into mindless zombies... as Doctor Who threats go, it's definitively bottom tier and generic. Does this story have any interesting themes or clever characterization? Basically, no. The one exception is the Eleventh Doctor issue, which isn't by any of the regular Eleventh Doctor writers but is at least by regular Eleventh Doctor artists Leandro Casco and I. N. J. Culbard. It's a decent tale of the eleventh Doctor and Alice being trapped on ancient Gallifrey and becoming inadvertently involved with the Time Lord's early TARDIS experiments. The rest of it all is sound and fury, signifying nothing. I'm glad that after three goes, Titan finally abandoned these annual events; I had mixed thoughts about Four Doctors, but it was overall pretty interesting. The latter two have been exercises in tedium.

Titan Doctor Who: « Previous in sequence | Next in sequence »… (más)