Nico DrosReseñas

De premisse van deze historische roman is best interessant, want die betreft één van de grootste mysteries van de Middelnederlandse literatuur: wie was de schrijver van de Reynaert-satire? Uit de aanhef van dat meest bekende vroeg-Nederlandse geschrift weten dat het “Willem, die Madoc maakte” was, maar ook niks meer. Nico Dros is met dat gegeven ingenieus aan de slag gegaan. Hij laat een gesjeesde specialist Middelnederlandse literatuur, Willem de Reuvere, een manuscript ontdekken dat hem op het spoor zet van het Reynaert-mysterie, en hij laat die Willem meteen ook, een verhaal over een 13de eeuwse man schrijven, aanvankelijk bij wijze van ontspanning maar al vlug duidelijk een geval van “écriture automatique”. Ik ga niet meer verklappen, om het leesplezier niet te vergallen.
Dros gaat zoals gezegd ingenieus te werk en maakt er een verhaal van dat twijfelt tussen een jongensachtig avonturenroman, een schoolboek over het Middeleeuwse leven en een traktaat over de act van het schrijven en de rol van literatuur. Behoorlijk ambitieus dus, inderdaad. En ik ga niet ontkennen dat hij zich al bij al behoorlijk uit de slag trekt. Alleen, Dros vergaloppeert zich af en toe in heel didactische beschrijvingen, bijvoorbeeld over de vervaardiging van perkament of inkt, en ook de antiklerikale inslag is wel heel dik aangezet. Maar wat me uiteindelijk het meest stoorde, is dat zijn taalgebruik regelmatig erg schools is, ronduit gekunsteld zelfs, en dat bepaalde wendingen en voorstellingen niet helemaal logisch zijn. Ik begrijp dat het niet vanzelf spreekt om een historische roman te schrijven over een periode die zo ver van ons af staat, maar sommigen lukt het wel, zoals ik onlangs merkte toen ik 'Cathedral' van Ben Hopkins las, dat zich ongeveer in dezelfde periode (13de eeuw) afspeelt, en wél een geslaagd voorbeeld is van een evenwichtig, goed verteld en gecomponeerd historisch verhaal is.

Een soort verhaal in een verhaal. Het hoofdverhaal gaat over een vondeling die eerst in het klooster wordt opgenomen om daarna rond te zwerven als ridder. Dat verhaal is spannend geschreven, maar ontstijgt eigenlijk niet het traditionele ridderverhaal. Het omlijstende verhaal begint erg sterk, maar aan het einde wordt daar naar mijn idee eigenlijk weinig mee gedaan. Dus een goed boek, maar het had beter gekund.½

Prachtig verhaal over een jonge arts die door oorlogsomstandiheden op Texel terecht komt, daar liefderijk wordt opgenomen in een gezin, werkt verliefd wordt en probeert de dood van een jonge vrouw waaraan hij schuldig denkt te zijn te verdringen. Zijn geliefde komt om half mei door een verdwaalde kogel en pas 30 jaar later keert hij terug naar Texel en komt met zichzelf in het reine.

historische studie over een kerkscheuring en dorpsdrama ten gevolge van een gereformeerde synode-uitspraak in 1926.
De Synode van Assen (1926) van de Gereformeerde Kerken in Nederland werd bijeengeroepen om een beslissing te nemen over de zaak van J.G. Geelkerken, predikant te Amsterdam. In tegenstelling tot Geelkerken oordeelde de in Assen gehouden synode dat iedere andere dan de letterlijke opvatting van het Bijbelse verhaal van de zondeval (Genesis 3[1]) in strijd was met de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Een aantal predikanten, onder wie Geelkerken en Jan Buskes, weigerde de uitspraak te ondertekenen en werd afgezet. Zij formeerden een nieuwe kerkengroep en gingen verder als de Gereformeerde Kerken in Hersteld Verband. Deze ging in 1946 op in de Nederlandse Hervormde Kerk.

Schitterend geschreven verhaal over een rijke Patriot, ca. 1810, een opruiend pamflet tegen de Franse overheersers schrijft. Hij wordt verbannen naar een schiereiland van Texel, een buitengewoon arm en van god en alle mensen verlaten dorp. Hij krijgt het na veel tegenwerking toch voor elkaar om van zijn leven iets te maken en het dorp een beetje vooruit te helpen. Hij geeft de kinderen les. Hij wordt ook verliefd, maar bij de bevalling van hun eerste kind gaat alles fout, waardoor hij een verschrikkelijk besluit neemt om zijn vrouw te gaan vervoeren in een sneeuwstorm.

Dutch literature encompasses a genre known as the streekroman, which does not have its equivalent in English literature. It could be considered a cross between a family saga and a localized mostly rural novel. Generally, novels in this genre are not considered to belong to literary fiction. It seems that Nico Dros attempts to bridge that gap in his novels and short stories.

The short stories are, partially, focused on life in the Dutch countryside, particularly rural areas in North-Holland, which is one of the country's provinces, or more precisely, the life of farmer's families on the isle of Texel. The choice for this environment means that the stories are set in a micro-cosmos which may even be alien to the majority of Dutch readers. In this sense the prose of Nico Dros is closer to Flemish literature, which is often very focussed on particular localities, than to contemporary Dutch literature, which is often set in the cultural sphere of life in theurban centres. ("Dutch" here refers to literature written by authors from the Netherlands.) Beside the shift in locality, Dros also often uses archaic language. His stories and novels therefore seem "out of phase" with contemporary Dutch literature.

Falimiezaken contains four short stories, each relatively long, at about 50 pages. The stories are technically well-written, but are not very inspiring. Another problem is that the stories do not seem unified, neither within the story not between them. Story elements seem far-fetched and artificial, as do unusual names. The first story is about a summer holiday, spent in Italy. A summer love grows out of a sense of idealism, which creates the atmosphere of a fairy-tale in which nothing is real: all is over in the blink of an eye. "Familiezaken" is the shortest story in the collection. It has a confusing structure with reminiscences looking back at the lives of different people and different periods of time during the Twentieth Century. In addition, the language of the narrator seems to clash with the social class of the characters. The third story seems to illustrate another disillusionment. This story is set in the city. Again, the story consists of a puzzling mix between reality and the imagination, which is explored in various story elements. The fourth, and last, story is another short story that takes on the scope of a family saga by addressing the history of the grand-father, the father and the son's confused ruminations on the elders' actions. The story explores the 'wrong' done by the Dutch in the former colony Indonesia, the colonial war crimes, which are covered up in the euphemistic "policing actions" of Dutch historical discourse. this story, like the first, is set in Italy, suggesting the distance between the narrator and main protagonist, both in the physical, temporal and moral sense. However, his thoughts keeps turning back to his origins, parents and grand-parents, the island of Texel, and the social class of farmer / peasants -- a divide that the narrator cannot bridge.½

Matig geschreven sociologisch verslag over een verdeeld Calvinistisch dorp.