Bart ChabotReseñas

Dit vind ik 1 van de beste boekenweekgeschenken van de afgelopen jaren. Met 6 verschillende mensen toch een samenhangend verhaal schrijven. Je krijgt een mooi inkijkje in het gezin Chabot. Met veel tederheid, ook voor de hond Bril, je krijgt het gevoel dat dit gezin bij elkaar past ondanks de verschillen in persoonlijkheid. Wat mij betreft een geslaagd schrijf experiment.

Boekenweekgeschenk van 2024, geschreven door alle leden van het gezin Chabot. Sommigen van hen zijn schrijver van beroep, anderen niet. Het overkoepelende thema in het boekje is familie (immers het boekenweekthema van 2024), waarbij de meeste van de gezinsleden dit thema benaderen vanuit de gedachte "alles verandert". Er wordt teruggeblikt op het verleden als hecht en wat besloten gezin, en vooruitgeblikt naar een toekomst waarin de zoons steeds meer hun eigen leven leiden en de ouders langzaam iets aftakelen. Dat de hond sterft past mooi in dat verhaal van afscheid nemen. Melancholie is een gevoel dat sterk over het boekje hangt. Het aardige is dat de thematiek vanuit de verschillende gezinsleden vanuit verschillende perspectieven en in behoorlijk verschillende stijlen wordt beschreven, waardoor het afwisselend is om te lezen. Ik las het met heel veel plezier, ook al heeft het me niet meteen geïnspireerd om meer te gaan lezen van 1 van de schrijvers uit dit gezin.½

Leuke geschiedenis van de familie Chabot, Vader Bart, Moeder Yolanda, zonen Sebastiaan, Maurits, Storm en Splinter, en hond Bril (naar Martin Bril). Leuk, geschreven door steeds een van de familieleden en ook door Bril. Bril overlijdt helaas aan ouderdom op het eind. Liefdevol naar elkaar, hecht. Het is het boekenweekgeschenk van 2024.

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïnterviewd werd. Het was een vrolijke, drukke bedoening, precies zoals ik dit gezin in zijn natuurlijke zijn ook voor me zie. Een gezin waarin de familiebanden zo hecht zijn dat ik me gelijk begon af te vragen hoe dat verder moet als een van hen er uiteindelijk niet meer zal zijn.

In Gezinsverpakking heeft ieder gezinslid een hoofdstuk voor zijn rekening genomen waarbij Splinter ook een extra hoofdstuk heeft geschreven uit hoofde van de hond Bril en moeder Yolanda de hoofdstukken met kleine schetsjes aan elkaar heeft geregen. Ieder vertelt over een heel eigen moment met het gezin en vanuit het eigen perspectief. Ik denk vooral omdat ik ze in het interview erover had horen praten, alles heel levendig op mij overkwam en bijna vanzelfsprekend. Een gezin om van te houden.

Het is Bril die het einde van het boek niet levend haalt en daar is de voorbode op de onvermijdelijke aftakeling van de ouders. Men weet dat het gaat komen maar men voelt ook dat men er voor elkaar is zonder dat het benauwend wordt.

Er is veel negatieve pers rondom dit boekje. Jammer. Het is geen hoogstandje en dat lijkt mij ook helemaal niet nodig. Ik vond het fijn om even in het gezin Chabot mee te kunnen draaien.½

Fictief verhaal over het eigen leven van de schrijver, met de dood en hetvkeven na de dood als leidraad

Ingekorte editie van de vierdelige biografie van musicus en kunstenaar Herman Brood (1946-2001)

Belevenissen van de schrijver, relatie met zijn ouders, Herman Brood, optreden samen met Martin Bril en Ronald Giphart n theaters in Nederland

Hartritme. Door Bart Chabot.

Ik hou van de Chabotjes, wie niet!? Mama, papa en de zonen; ze vormen een prachtig (schrijvend) gezin. Papa Bart is een geval apart, hoe apart hij is kunnen we lezen in zijn romans over zijn leven. We begonnen met het pijnlijke, aangrijpende Mijn vaders hand, over zijn ellendige kindertijd. Hartritme is het tweede deel.

Waar het eerste deel bijna te pijnlijk was om te lezen is Hartritme bijna te flitsend om te lezen. Bijna; Chabot is een schrijver die met zijn vlotte en meeslepende pen je door zijn boeken jaagt. In een recordtempo ben je door de meer dan 500 pagina’s heen. Bart schrijft zoals hij praat: snel, enthousiast en gretig.

In dit deel maken we kennis met zijn uitgebreide vriendenkring: Herman Brood, Jules Deelder, Martin Bril, Ronald Giphart,… Vrienden die zijn leven verrijken maar ook een enorme leegte achterlaten als ze verdwijnen. Hartritme is dus niet enkel een ode aan het leven maar ook een ode aan de doden, en dat is mooi.

Zijn zonen, vrouw en hond Bril nemen naast zijn vrienden en werk een belangrijke plaats in in zijn leven en hart, dat schemert door in elke pagina, elke zin, elk woord. Chabots’ leven is druk en boeiend, het is avond na avond optreden doorheen het ganse land maar ook een maand aan een meer in Zweden vertoeven. Dat contrast maakt het boeiend, ook voor ons lezers.

Deze inkijkjes in zijn leven zijn een ware kunsttoer; flitsend, intiem, meeslepend en boeiend. Benieuwd naar het volgende deel…

In de nadagen van zijn tweede huwelijk gaat een succesvolle, maar geobsedeerde, chirurg over tot duistere praktijken½

Mijn vaders hand. Door Bart Chabot.

Een boek waar je je pagina na pagina doorheen sleurt. Waarvan je blij bent dat het na 408 pagina’s uit is. Niet omdat het een slecht boek is, wel omdat het zo zwart is. Ondanks de humor en de lichtheid die Chabot eigen is is dit een loodzwaar boek.

Als je niet zou weten dat het Bart’s eigen levensverhaal is dan zou je vaak hardop zitten lachen. Het is een soort van schelmenroman, een Michiel van de Hazelhoeve maar dan waargebeurd, jammer genoeg. De hand van Bart’s vader was zwart, hardvochtig en dominant; prachtig verbeeld op de cover door Anton Corbijn. De hand van de vader als letterlijke en figuurlijke, altijd aanwezige, alziende en genadeloos straffende hand.

Als je Chabot bezig ziet en hoort op tv dan zie je het stralende jongetje dat in hem nog steeds aanwezig is. Misschien neemt het nu nog ruimte in omdat het vroeger als kind nooit ruimte heeft gekregen? Ik vind het enorm indrukwekkend dat kleine Bart überhaupt grote Bart is geworden. Een stralend vriendelijke man die geweldig goed kan schrijven, intelligent is en tegen alle logica in een prachtig gezin heeft gesticht.

Mijn vaders hand is een boek dat je moet lezen als je fan bent van Bart. Om hem beter te begrijpen, omdat dit één van zijn beste werken is. Het is ook een boek dat je moet lezen als je vader bent, zoon bent, mens bent. Het gaat over opgroeien in een gezin dat de naam gezin niet waard is. Bij ouders die het niet waard zijn om kinderen op de wereld te zetten, al zeker dit prachtige jongetje niet.

Het indrukwekkende is dat dit boek geen aanklacht is, geen afrekening. Hoewel dat heel logisch was geweest. Chabot heeft een boek geschreven vol inzicht in zijn ouders en zichzelf, vol liefde voor het leven, vol veerkracht en levenskracht. Mijn vaders hand is moedig, kwetsbaar, zacht en hard en bovenal prachtig geschreven. Een dikke knuffel aan klein Bartje en applaus voor Grote Bart.

Het gaat even duren eer dit boek uit mijn hoofd en maag is. Dat is lastig, maar lees het toch maar. Je gaat me gelijk geven.

Persoonlijk relaas van de dichter/auteur/performer over de periode toen hij werd behandeld voor een hersentumor

In Diepere lagen beschrijft Chabot hoe tintelingen in zijn tong, een plotselinge doofheid aan één oor en een dove plek in zijn wang uitgroeiden tot een immens medisch probleem: een goedaardige tumor die zo groot was, dat er grote problemen zouden ontstaan als de tumor door zou groeien.

Chabot moet kiezen tussen twee mogelijke behandelingen. Beide hebben voor- en nadelen. Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog.

Wie Bart Chabot wel eens op tv of in het echt heeft gezien, kan er niet aan ontkomen. Heb je zijn stem gehoord, dan hoor je die stem ook als je zijn geschreven teksten leest. Chabots stem heeft mij tijdens het lezen van deze bundel columns dan ook begeleid.

Lees meer op deze pagina van mijn boekenblog.½