Melanie, de jongste dochter in een Vlaams gezin met vier kinderen, was amper drie jaar toen ze voor het eerst seksueel benaderd werd door haar vader. "Papa's zonnetje", zo noemde hij haar steeds. Door het schrijven van deze autobiografie probeert Melanie haar traumatisch verleden te verwerken. Ze schaamde zich nl. voor iets waar ze zelf absoluut geen schuld aan had, heeft heel diep gezeten en bracht haar tienerjaren vooral door in het ziekenhuis. Daar vocht ze tegen de herinneringen aan het misbruik door haar vader. Ze spande een rechtszaak tegen hem aan, maar dat liep niet zoals gehoopt. Haar vader is immers jurist, en het was voor hem dan ook niet zo moeilijk om te weten hoe hij zichzelf het best verdedigde. Alles liep mis: eerst werd de zaak geseponeerd, en bij een tweede poging kreeg Melanie een pro-Deoadvocaat toegewezen die grove fouten maakte in de verdediging. In beroep mocht de hoorzitting ten slotte maar twintig minuten duren. Melanie verloor. Ze geloofde echter van in het begin niet echt in haar slaagkans, aangezien het zijn woord tegen het hare was. Haar vader liet uitschijnen dat Melanie psychisch zo labiel was dat ze haar herinneringen zelf cree︠rde. Hij heeft haar leven meer verwoest dan ze ooit heeft kunnen inschatten. Het verhaal kent geen spectaculair happy end, want haar vader is nog steeds vrij. Toch is Melanie weer gelukkig. Ze heeft moeten knokken, maar het geluk lachte haar toe toen haar zoontje zijn opwachting maakte. Ze doet er momenteel alles aan om hem te laten voelen dat hij in een warm nest terechtgekomen is. Met haar biografie toont Melanie aan dat het allemaal wel goed kan komen, zelfs als je denkt dat het niet meer mogelijk is. Ze heeft zichzelf kunnen vergeven, maar het heeft wel heel lang geduurd voor ze besefte dat ze zich niet schuldig moest voelen. Een straf, meeslepend en vooral moedig verhaal. [Debby Van Otten] Copyright (c) Vlabin