Ik woon in een flatgebouw in de stad Reykjavík en de flat is de hoogste in een rij van vier.

Een jongetje dat zijn moeder heeft verloren en te maken krijgt met een stiefmoeder, is vaak eenzaam en vindt troost bij zijn tinnen soldaatjes ( )

Het geknetter in de sterren. Door: Jón Kalman Stefánsson.

Dit is mijn derde Stefánsson, de derde keer dat ik zijn universum betreed. Het is een beetje als een Wes Anderson film kijken: ook hij heeft een eigen (symmetrische) beeldtaal die je overal in herkent. Bij Jón is het een poëtische, lyrische woordtaal die voor mij symbool staat voor IJsland.

In dit boek volgen we een kleine jongen, van zeven jaar, die zijn moeder heeft verloren en zich helemaal verliest in het spelen met zijn tinnen soldaatjes. Hij leeft in een stille, eenzame wereld samen met zijn vader. Tot er op een ochtend plots een vrouw uit de slaapkamer van zijn vader komt; de stiefmoeder. Een nieuw woord, een nieuw concept in zijn leven.

Langzaam aan komen we door zijn verhalen meer en meer te weten over zijn leven nu maar ook het leven van zijn ouders, grootouders en overgrootouders. Vooral de verhalen over de flamboyante, viriele overgrootvader en de gepassioneerde overgrootmoeder veroveren je hart en toveren vaak een glimlach op je lippen.

Er is veel eenzaamheid in het leven, van elke generatie, maar ook veel liefde en passie. Dit alles wordt beschreven in een meanderende poëtische taal die vaak zinnen oplevert die je wil onderlijnen en inkaderen.

Jón Kalman Stefánsson lezen is een wereld betreden die je even de alledaagse werkelijkheid laat vergeten. Het zijn kleine verhalen in een grote wereld die wel wat meer sprookjes en magie kan gebruiken. ( )

Irgendwie geht es um eine Familiengeschichte in Island - mit vielen Rückblenden, vor allem in die Lebensgeschichte des Urgroßvaters des Ich-Erzählers.

Die Erzählung strahlt viel Lebensgefühlt aus, vor allem wird der Unterschied zwischen Reikjavik und "dem Rest von Island" deutlich.

Alles in allem eine anregende Lektüre - ob weitere Stefánsons folgen werden, habe ich für mich noch nicht entschieden.

Zitate:

Trauerbewältigung: "Im Rechnen mache ich Fortschritte, bekomme jede Menge Sternchen in mein Rechenheft, aber egal, wie ich auch rechne, was für komplizierte Aufgaben ich auch löse, wie ich die Multiplikationstabelle drehe und wende, nie kommt am Ende meine Mutter heraus. Darum gebe ich auf beim Rechnen. Seitdem verachte ich die Mathematik, sie hat doch nichts anderes im Sinn als Zahlen."

Gute Ratschläge: "Eines Abends folgt Gísli dem Rat seines Freundes, lässt die Buchhaltung Buchhaltung sein und unternimmt einen Spaziergang, um die Sterne zu betrachten. 'Ich bin zu ehrgeizig', sagt er ein paar Abende später entschuldigend zu Urgroßvater. 'Der Sternenhimmel ist wirklich schön, aber ich habe trotzdem schnell kalte Füße gekriegt und einen steifen Hals vom ewigen Nach-oben-Gucken; bei all dem hatte ich vor allem den Einfall, ob sich mit dem Import von gefütterten Schuhen nicht ein hübsches Sümmchen verdienen ließe. [..]'" ( )