La primera parte del libro me enganchó por el estilo claro y descriptivo de su prosa. Me encontraba cerca del lobo, podía ver con sus ojos y sentir como él.

Más tarde el relato se enturbia, se complica y pierde credibilidad. Para seguir la historia hay que aceptar un extraño diálogo telepático entre animales.

Lo sentí. La primera parte me generó expectativas que no se cumplieron. ( )

INHOUD
De laatste vierentwintig uur van het leven van een wolf, in de winter. Over instinct en geweten. Een zwaan redt de wolf en de wolf redt de zwaan terug, tegen zijn natuur in. Ookal sterft hij daarna van de honger. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de wolf.

MENING
Dat wolvenperspectief komt verrassend geloofwaardig over. Sowieso zijn de beeldspraak en stijl ook foutloos. Maar wellicht is het wel de originele perspectiefkeuze die maakt dat het vocabulair van Smith vrij beperkt blijft. Zowel in woordgebruik als in anekdote stoort de herhaling af en toe. Wat heel knap is met een verhaal als dit, is dat Smith sentimentaliteit weet te vermijden. Het is een mooi miniatuurtje, dat door de beperkingen van de perspectiefkeuze net niet de body krijgt die het zou kunnen hebben. ( )