Dat Bart De Wever de belangrijkste politicus is van de afgelopen 15 jaar zal niemand ontkennen. Zijn grootste verdienste is misschien dat hij een kleine 10 jaar het Vlaams Belang verkiezing na verkiezing een mokerslag van jewelste kon toedienen.

Helaas was daar eind 2018 het Marrakeshpact, dat ging over migratie. De N-VA heeft dit natuurlijk in stilte maandenlang mee zitten onderhandelen, om dan na een desastreuze peiling uit de regering Michel te stappen. Er was een licht verlies (in sommige gemeenten was dat best zwaar te noemen) op te tekenen bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober in datzelfde jaar, maar dit was geen reden om te beginnen panikeren. Er kwamen enkele maanden later nationale en regionale verkiezingen, die al lang gepland stonden, en de N-VA verloor federaal 8 zetels en 250.000 stemmen. De grote winnaars waren de PVDA-PTB... én het Vlaams Belang.

Bart De Wever is ook schuldig aan het betere bochtenwerk, denken we maar aan het carnaval in Aalst. De Ceulaer laat ook haarfijn zien dat het N-VA begrip inclusief nationalisme vooral wil zeggen dat je er als moslima met hoofddoek eigenlijk niet bij kan horen.

Mijn indruk is dat dit boek vooral geschreven is uit een soort van persoonlijke frustratie: Joël De Ceulaer heeft De Wever al lang niet meer mogen interviewen. Hij had deze brief ook kunnen schrijven aan Alexander De Croo toen die in 2010 de stekker uit de regering trok of aan Meyrem Almaci na de zeer beperkte overwinning van Groen bij de verkiezingen van 2019. Hij werkt intussen aan een extra digitaal hoofdstuk. Misschien zal ik het lezen. Ooit. ( )