The prose, novellas and novels, of Erwin Mortier are steadily developing to an ever refining style. Mortier does not choose easy subjects. Instead, he is always looking for better telling the story of his family, a deeply rooted story of a dark past during the Great War. This story and Mortier's developing style ties him directly to the great Flemish authors of the past such as Louis Paul Boon and Hugo Claus. However, quite a number of Mortier's novels, including Godenslaap and Marcel are more evocative, while relatively weak on plot. Like wise, this new novella, De onbevlekte, a work closely related to Mortier's debut novel Marcel hardly has a plot. It is therefore a somewhat dark and brooding tale, which does however present the reader with very beautiful prose describing nature and life in Flanders of the first half of the 20th century. ( )

Het is al tot in den treure geschreven, maar je kan deze korte roman niet los zien van het al even korte debuut van Mortier, [book:Marcel|2299293] (1999). Die eersteling was een gestileerde zoektocht naar de mysterieuze grootoom van verteller Marcel, die als Oostfronter sneuvelde op Oekraïense bodem en naar wie de kleine Marcel (een afspiegeling van de auteur) vernoemd was. Ook in dit nieuwe boek duikt grootoom Marcel geregeld op, en leren we enkele aspecten van zijn jonge jaren kennen, inclusief een aantal brieven die hij van aan het front schreef (dit is stilistisch en inhoudelijk trouwens de zwakste passage in het boek). Maar 20 jaar later neemt Mortier eerder andere perspectieven aan, vooral dat van Andrea, de zus van de eerste Marcel en grootmoeder van de tweede. In de hem kenmerkende verfijnde en sensitieve stijl evoceert Mortier via haar het taaie plattelandsleven in agrarisch Vlaanderen. En uiteraard is er de latere Marcel, die nu op rijpere leeftijd, veel meer in staat is het web van verdoken herinneringen te doorzien, het bezwaarde verleden iets meer een plaats kan geven, maar tegelijk worstelt met de kloof met die vervlogen realiteit. Je merkt dat hier een oudere Mortier aan het woord is, die nog veel reflexiever dan anders de relatie tussen heden en verleden aftast, en met enkele postmodernistische accenten ook de macht en onmacht van taal en schrijven oproept.
Ook nu weer wemelt het in dit boekje van de literaire hoogstandjes. Ik blijf absoluut van Mortier ’s stijl houden, maar dit boekje ‘zwemt’ een beetje te veel, mist een duidelijker verhaallijn (al zou je kunnen zeggen dat dat net de essentie is van wat Mortier hier probeert op te roepen), en het niveau is iets te wisselvallig om tot zijn beste werk gerekend te kunnen worden. ( )

De dochter van een Vlaamse boerenfamilie vertelt het verhaal van haar in de oorlog gesneuvelde broer en haar moeder ( )