Poëzie is het laboratorium van de taal waarin de dichter nieuwe verbindingen tussen de woorden probeert te smeden. Vreemde woorden komen thuis of trekken weg, ook hier is migratie en ontvangst de onaantastbare voorwaarde om te (over-)leven. De dichter ondergaat wat in de taal gebeurt, maar niet als een willoos individu. Hij moet op ontvangst open staan, hij moet het vreemde toetsen aan het eigene dat al niet meer bestaat. Alles is (in) verandering, niets is bij voorbaat in kaart gebracht. Verstarring is het grootste gevaar, de gemakkelijkste oplossing. De lezer kan zich lenig maken aan de lectuur van een gedicht. Lenig worden ook de woorden als ze bijna als natuur op de taal verworven, verworden zijn.