This is a Cold War thriller that has nothing to do with nuclear annihilation or international espionage. The focus is on a murder investigation in East Berlin in 1975, and all the players are East Germans.

Readers familiar with Cold War novels set in Communist East Germany will feel at home in the setting and tone that Young creates. Readers new to the genre will quickly feel the bleakness of life in East Germany, from the pollution to inadequate winter clothing to the construction of monolithic Soviet block apartments.

Nothing is quite straight forward. Everyone has something to hide and/or some kind of damage that’s a weak spot that can be manipulated by those in power. Citizens have to walk a straight line to avoid suspicion. These threats are bad, but worst of all is the corrosive force of relentless propaganda and paranoia that wears people down. Everyone is a potential informer spying on everyone else, even family members.

[Read more: https://www.criminalelement.com/blogs/2017/08/review-stasi-child-by-david-young#... ( )

I’m probably wrong about this, but I think the trend of writing police procedurals set in totalitarian societies started with Martin Cruz Smith, whose Gorky Park was published back in 1981. Since then there have been many others, notably Philip Kerr’s ‘Bernie Gunther’ series, set mostly in Nazi Germany — and now with 14 books and still going strong. David Young’s series featuring Oberleutnant Karin Müller is set in East Berlin during the Cold War. This, the first of six novels in the series, takes place in 1975 and starts with the appearance of a dead body next to the Anti-Fascist Protection Barrier (what we would call the Berlin Wall). The body belongs to a young woman who appears, at first glance, to have been shot by West German border guards as he tried to cross into the East. But of course nothing is as it seems. It’s a long and complex story, genuinely disturbing at points, but I can’t decide yet if I want to continue with the series. Young works very hard to convince us of the reality of life in the German Democratic Republic, including an attempt to get into the head of a loyal police officer who understand that while the Stalinist regime is not perfect, it’s a more just and fair society than what she believes exists in the west. I finished the book unsure about how convincing it all was and whether I care enough about Oberleutnant Müller to spend more time in her company. ( )

I had high hopes for Stasi Child but I was ultimately disappointed. I didn´t find that Young really managed to convey the atmosphere of East Germany to the degree that a writer like Philip Kerr, was able to do. It felt riddled with clichés and the so-called twists were frequenbtly telegraphed. Oh well. ( )

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Ήθελα από καιρό να διαβάσω «Το παιδί της Στάζι» και τώρα που επιτέλους ήρθε ο καιρός, δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα που τοποθετείται στην Ανατολική Γερμανία του 1975, όταν το τείχος του Βερολίνου καλά κρατούσε.

Η υπολοχαγός της Αστυνομίας του Λαού, Κάριν Μίλερ, αναλαμβάνει μια υπόθεση φόνου που αρχικ’α φαίνεται πολύ ξεκάθαρη. Το πτώμα μιας έφηβης έχει βρεθεί στη νεκρή ζώνη κοντά στο τείχος του Βερολίνου και όλα τα στοιχεία δείχνουν πως η κοπέλα προσπαθούσε να δραπετεύσει από το Δυτικό Βερολίνο προς το Ανατολικό, πράγμα πρωτοφανές για τις περιπτώσεις που μέχρι τότε έχει αντιμετωπίσει η Μίλερ. Καλά κάνει όμως και έχει αμφιβολίες καθώς φαίνεται πως το σκηνικό του φόνου είναι στημένο και κάτι άλλο κρύβετε πίσω από όλο αυτό.

Τη Μίλερ φαίνεται πως έχει ζητήσει ένας αξιωματικός της Κρατικής Ασφάλειας, γνωστής και ως Στάζι. Εκείνος τη ζήτησε ως επικεφαλή στην έρευνα και η Μίλερ προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Όμως ενώ η δύναμή της είναι περιορισμένη, έχοντας στις πλάτες της την υποστήριξη της Στάζι μπορεί να φτάσει πολύ πιο μακριά από εκεί που περίμενε. Μόνο που σκάβοντας για την αλήθεια, μπαίνει σε μονοπάτια σκοτεινά και επικίνδυνα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και από όπου δύσκολα θα ξεφύγει.

Μπορεί να μην έχω ζήσει τον ψυχρό πόλεμο σε όλο του το μεγαλείο, ή να μη θυμάμαι πολλά από την εποχή που ήμουν παιδί, θυμάμαι όμως πολύ καλά τη γιορτή που στήθηκε όταν έπεσε επιτέλους το τείχος του Βερολίνου το 1989. Οι εικόνες που βλέπαμε στην τηλεόραση ήταν εικόνες γιορτής και ξέφρενης ελευθερίας. Άνθρωποι νέοι αλλά και μεγαλύτεροι, να γκρεμίζουν με τα χέρια τους και ότι άλλο είχαν το τείχος της ντροπής. Οικογένειες να ενώνονται και πάλι μετά από χρόνια. Συνάνθρωποί μας να ανασαίνουν και πάλι ελεύθεροι, χωρίς το φόβο της σύλληψης να καραδοκεί πάνω από το κεφάλι τους, απλά και μόνο επειδή έριξαν ένα βλέμμα προς τη Δύση. Μπορεί να μην έζησα στο διχοτομημένο Βερολίνο, όμως αυτές οι εικόνες, τα ντοκιμαντέρ και οι ταινίες με θέμα το τείχος έχουν σχηματίσει πολύ δυνατές εικόνες στο μυαλό μου. Οπότε αν πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με αυτή τη θεματολογία, χτυπάει τις ευαίσθητες χορδές μου και με καλεί να το διαβάσω. Χαίρομαι λοιπόν που «Το παιδί της Στάζι» δε με απογοήτευσε καθόλου.

Στο πρώτο του βιβλίο ο Young δίνει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα που επικρατεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ένα κομουνιστικό καθεστώς που καταπιέζει κάθε μορφή ελευθερίας. Υποτίθεται πως τα κομουνιστικά καθεστώτα υποστηρίζουν την ατομική ελευθερία, όμως πολλές φορές έχουμε δει πως την καταπιέζουν, ειδικά όταν αποκλίνει από τις επιταγές του κόμματος. Αυτό ακριβώς το κλίμα μεταφέρεται και στο βιβλίο, όπου όποιος δεν συμφωνεί με τη γραμμή του κόμματος, τιμωρείται. Η Στάζι, η μυστική αστυνομία του κράτους, παρουσιάζεται σαν ένα τεράστιο σύμπλεγμα κατασκόπων και αυτό ακριβώς ήταν. Όλοι γνώριζαν λίγο ως πολύ ότι όλοι οι πολίτες της χώρας παρακολουθούνταν από τη Στάζι και ότι η λόγος τους ήταν νόμος. Με αυτό το δεδομένο, κανείς δεν μπορούσε να πάει αντίθετα στις επιταγές των ανθρώπων της. Αυτό είναι και ένα από τα βασικά στοιχεία της δομής του βιβλίου αλλά και της εξέλιξης της ιστορίας. Η ιστορία του βιβλίου στηρίζεται ξεκάθαρα στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε η Στάζι και τον ψυχολογικό πόλεμο που ασκούσε στους αντιφρονούντες. Και τα έχει καταφέρει κατά τη γνώμη μου.

Τα μυστικά που κρύβονται, οι φωτογραφίες που αποκαλύπτουν πραγματικές ή ψεύτικες εικόνες, όλες προϊόντα παρακολούθησης, ο φόβος της ελεύθερης έκφρασης και συνεχής επαγρύπνηση για το ποιος μπορεί να ακούει δίνουν την ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε μια τέτοια ιστορία. Μυστικά, ψέμματα και πολιτικά παιχνίδια που είναι πάνω από τις δυνάμεις των πρωταγωνιστών και που δεν μπορούν να επηρεάσουν, έρχονται να ολοκληρώσουν το ψυχροπολεμικό σκηνικό που θα περίμενε κανείς.

Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν είμαι υπέρ της ελευθερίας του ατόμου και ο Young κατάφερε να με κερδίσει αποδίδοντας με ακρίβεια το ζοφερό παρελθόν της ανθρωπότητας. ( )

Good stuff. 1975.

Oberleutnent Karin Muller of the East German Police investigates the death of a young girl, whose body was found at the foot of the Berlin Wall. The Stasi say she was shot while attempting to run into East Berlin from the west, but the evidence says otherwise. Muller and her deputy, Werner Tilsner, have been brought into the case by the Stasi, specifically Oberstleutnant Klaus Jager. The Stasi were responsible for crimes in the vicinity of the Wall, yet for some reason they want the regular police investigating this particular crime.

Muller and Tilsner take the job seriously. They quickly determine that the crime scene has been altered and that the girl has actually been strangled, and then shot. When they discuss their findings with Jager, he lets them know that the official version stands. But that they are to continue to investigate, under him.

As they pursue the case, Muller occasionally is notified to meet Jager in odd places, and is told never to contact him directly. The whole thing is strange indeed.

The investigation takes them into a reform school of sorts, where it appears the teen had been living. The head of the school says no, that girl has been moved to another institution. She is not your dead girl. The path gets murkier.

The story is full of details of living behind the Wall in the 1970s, with glimpses of the differences in West Berlin. The dedicated Karin Muller has some reason to question her loyalty to the state, and we may wonder if she does.

I enjoyed the depth of detail here, and the universal need to know exhibited by Muller. I was a little annoyed by what seemed to be clicheed Communist attitudes at times. It is at times gut-wrenching, suspenseful. I had trouble putting it down. ( )