De Pentamerone is een 17de eeuwse raamvertelling waarin in vijf dagen vijftig verhalen worden verteld. In dit eerste deel komen de eerste vierentwintig aan bod.

Zoals in andere raamvertellingen het de mooiste meisjes zijn die de verhalen vertellen, zo zijn juist in de Pentamerone het de meest lelijke oude vrouwen die aan het woord komen. En daarmee is de toon al een beetje gezet van de sprookjes die ten gehore worden gebracht. Tot in het absurde wordt er met metaforen gesmeten, de ene nog hilarischer dan de andere.
Het is onmogelijk om met een strak gezicht deze verhalen te lezen.

De sprookjes zelf bevatten voor mij bekende elementen zoals bijvoorbeeld het haar van het gevangen meisjes dat zij laat zakken om een jongeling naar boven te laten klimmen en toch is het niet het sprookje dat mij bekend is.

Opmerkelijk ook is dat de sprookjes met een bepaald onderwerp kan beginnen en dan in de loop van het verhaal helemaal afwijkt naar iets anders en nooit meer op het eerste terugkomt. Slordige vertelling of iets dat bij die tijd hoorde? Ik weet het niet. Voor mij als 21ste eeuwse lezer in ieder geval verrassend. Het maakt het lezen nog eens extra spannend omdat het opeens afgelopen kan zijn of juist nog een paar bladzijden langer doorgaat dan ik zou verwachten.

Omdat de verhalen erg leuk zijn door manier van vertellen en inhoud én omdat ik nieuwsgierig ben hoe de vertelling waarin al deze verhalen zijn ingebed zal aflopen, heb ik deel twee ook aangeschaft. ( )