Renée Van Marissing

Gelukkige dagen. Door: Renée van Marissing.

Ik was fan van Onze kinderen, daarom dat ik Gelukkige dagen wou lezen. De alledaagse, sobere maar des te treffendere stijl van van Marissing is helemaal mijn ding.

Dus begon ik met hoge verwachtingen aan Gelukkige dagen en al heel snel voelde ik weerstand, en die groeide en groeide. Maar als fan bleef ik toch maar volhouden. Ik voelde me enorm lastig worden en las echt ‘van de moeten’ verder. En toen besefte ik plots wat er aan de hand was; net hetzelfde als bij het zien van Supernova! Die film stond me ook direct tegen, het werd met de minuut erger. Mijn man begreep niet wat er met me aan de hand was. We hebben de film uitgezet en de volgende dag afgekeken en toen was ik helemaal verkocht. Met huilen en al. Hahaha. Prachtige film!

Gelukkige dagen lezen verliep net zo. Boeken over een koppel waarbij iemand dementie krijgt zijn altijd enorm pijnlijk. Als er veel in het hoofd van de persoon met dementie wordt gekropen haak ik af; het warrige vind ik moeilijk te lezen. Maar als dit goed gedaan wordt (in boek én film) is het niet moeilijk om vol te houden, dan is het quasi onmogelijk om te stoppen met lezen. En dat lastige gevoel is juist een teken van de kunde en het talent van de maker.

De mooie dagen en momenten afgewisseld met de moeilijke, pijnlijke, gekmakende dagen raken je zo hard. De liefde van Lina voor de zieke Sil is ook immens mooi, haar geduld is bovenmenselijk. De onmacht van hun vrienden, het geen controle hebben over wat en hoe en wanneer (voor Sil en haar omgeving), het vastklampen aan wat er nog wel is, … Het raakt je tot in je ziel; en dat is lastig. Maar ook immens mooi en zo goed geschreven. En ja, ook hier heb ik een traan gelaten. Terwijl huilen bij een boek toch minder gebeurt, bij mij, dan bij een film.

Wat een verhaal, wat een schrijver. Diep onder de indruk! En trouwens ook heel benieuwd naar het boek dat Renée voor Velvet Publishers aan het schrijven is…… (más)

Onze kinderen. Door Renée van Marissing.

Een klein boekje. Een klein verhaal. Een vader sterft, 2 zussen ruimen zijn huis uit. Maar, het is ook veel meer dan dat.

Iris (zus 1) heeft een man en twee kinderen, Mia (zus 2) gaat heel binnenkort mama worden want haar vriendin Sally is hoogzwanger. Wij lezers volgen Mia, die het moeilijk heeft. Met structuur, organiseren, haar verdriet, afscheid nemen, afstand doen en het vinden van gelukkige herinneringen. Ze worstelt met het leegruimen, het afwezig zijn op zwangerschapscontroles, zetels die te zwaar zijn om alleen in de gehuurde container te krijgen en het verschil in de herinneringen van haarzelf en die van haar zus.

Hun vader was niet echt de ideale vader, hij dronk nogal veel en had de neiging zich terug te trekken. Mia begint meer en meer na te denken over het belang van genen; wat geef je door en wat niet, hoe komt het dat genen generaties lang op slot kunnen gaan. Wat is een trauma en wat niet, hoe werkt het door in een lichaam, een leven, de generaties die na ons komen.

Ondanks de zwaarte van de onderwerpen, de drukkende sfeer die van elke pagina zweemt is dit toch een hoopgevend, hartverwarmend boek. Net als de cover bezit het een lichtheid, een helderheid, een puurheid.

Het is het eerste boek van Van Marissing dat ik las en ik heb veel zin gekregen om haar andere boeken ook te lezen.… (más)