Maurice Pons (1927–2016)

'Nacht' van Hilsenrath en 'Het zwarte bloed' van Guilloux misschien wel het donkerste boek dat ik ooit las. Hoofdpersonage Siméon, een intellectueel met een duister verleden, arriveert in een klein bergdorp waar iedereen mismaakt, achterlijk, maniakaal of drankverslaafd is. Iedereen eet er enkel linzen en drinkt linzenwijn. Na een schier eindeloze regenperiode treedt een onhoudbare vrieskou in. Siméon wordt verre van gastvrij onthaald, maar weet zich door zijn sluwheid op te werken als een soort redder. Hij neemt een sjamanenrol op, maar wanneer hij verliefd wordt op de lelijke Clara wil hij de gemeenschap verlaten en betere oorden opzoeken, om met haar een toekomst op te bouwen.
De gruwelijke absurditeit waarmee Pons dit verhaal vertelt is grandioos en volstrekt origineel.
Het boek werd geschreven in 1965, op drie maanden tijd. Pons was toen een inwoner van de bekende Moulin d'Andé (zie ook de film 'Jules & Jim'), waar ook Perec nog woonde en werkte. Het is trouwens via die weg (secundaire Perec-literatuur) dat ik de reputatie van 'De seizoenen' leerde kennen.
Enkel nog antiquarisch te verkrijgen, jammer genoeg.
Het nawoord van vertaalster Mirjam de Veth is informatief en geeft meer duiding bij het ontstaan van het boek. Haar vertaling zelf is als vanouds subliem.… (más)

Livre culte, chef d'oeuvre annoncé ! peut-être pas en phase lors de la découverte et la lecture de ce roman, mais je n'ai pas été captivé. Certes l'écriture est magnifique, et grâce à cette très belle littérature, je suis resté accroché à l'histoire de Siméon, un écrivain, étranger, arrivant dans un village niché dans une vallée ou règne un climat oscillant entre des pluies incessantes, le gel qui vitrifie tout et la neige qui engloutit tout. Siméon, sort d'un enfer pour retomber dans un nouveau cauchemar de laideur, de bêtise, d'horreur et de pourriture. Mais, à trop vouloir en faire, la métaphore perd de son impact. Le message que souhaite transmettre Maurice Pons est noyé dans ces torrents de décrépitudes.… (más)