Elena OdriozolaReseñas

Negua amaitzen denean, lanari ekiteko eta ereiteko garaia da.

Mukiak sortzen duen jateko gogo aseezinari buruzko lelo tradizional bat aitzakia hartuta, Elena Odriozolak gizakiaren bizitzako lau aroei buruz hausnartzen du. Orriz orri kantaren erritmoan egin dezakegu aurrera, eta ikusi zer harreman duen zortzi pertsonaietako bakoitzak umore itsaskor eta lodi horrekin. Edo orriak bizkor-bizkor pasa ditzakegu, eta mugimenduaren sentsazioa jaso. Bata ala bestea aukeratu, liburua ixtean kosta egingo zaigu lelo hori burutik kentzen, eta agian sudurrean azkura sentituko dugu.

Ningún libro es capaz de enseñar a hacer algo tan difícil como vestirse sin ayuda. Eso solo se aprende haciéndolo. Es una tontería emplear una ilustración para decir que los calcetines se ponen en los pies o que un zapato se llama «zapato». En cambio, un proceso tan cotidiano como el de vestirse sí puede ser una buena excusa para acompañar al pequeño en el apasionante proceso de decodificar la imagen, anticipar lo que viene a continuación, advertir los cambios que acontecen en la ilustración, seguir la secuencia y, en definitiva, jugar a que se lee.

Eguneroko egoerak. Independentzia personala. Gure protagonista 4 urteko neskatxa da. Nola janzten den erakutsi nahi digu.

Zergatik sentitzen gara irainduak norbaitek gutaz zerbait esatean, eta beste norbaitek esatean ez?

Zer da mingarriagoa: errua ala lotsa?

Nostalgiarekin, zergatik sentitzen dugu mina eta aldi berean plazer arin bat?

Ba ote zentzurik inbidia onaz mintzatzeak?

Zer behar da norbaitekin enpatia izateko?

Plazerari ihes egitea ez ote da plazera sentitzeko modu gaixobera bat?

Bikotekideak, anai-arrebak, gurasoak... gauza berataz ari ote dira maitasunaz ari direnean?