Mamaloukas Dimitris

Ο Κρυφός Πυρήνας Των Ερυθρών Ταξιαρχιών αρχίζει με μια αιματηρή επίθεση ενός πυρήνα των Ερυθρών Ταξιαρχιών το 1979 στο Μιλάνο. Αμέσως όμως μεταφερόμαστε στη σημερινή εποχή. Ένας συγγραφέας, στο ορεινό καταφύγιο του κάπου στα Απένινα, παλεύει με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο φοβάται πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Οι δύο φίλοι, ο ερασιτέχνης ντετέκτιβ Γκαμπριέλε Αμπιάτι και ο Νικόλα Μιλάνο (της Χαμένης Βιβλιοθήκης του Δημητρίου Μόστρα), βρίσκονται, όπως κάθε απόγευμα, στο μπαρ Κοκομπίλ. Στην Μπολόνια, ένας νεαρός φοιτητής, ο Αλεσάντρο Φοντάνα, εξαφανίζεται ξαφνικά. Η μητέρα του ζητά από τον Γκαμπριέλε Αμπιάτι να την βοηθήσει να τον βρει. ο Γκαμπριέλε φαίνεται αδιάφορος και απρόθυμος να κανει το οτιδήποτε, αλλά η εξαφάνιση του νεαρού ενθουσιάζει τον Νικόλα, που αρχίσει να ερευνά την ζωή του Αλεσάντρο. Η έρευνα φαίνεται να οδηγείται σε αδιέξοδο, όταν η κυκλοφορία ενός βιβλίου που περιέχει επτά καταραμένα σημειώματα, ανατρέπει τα πάντα.

Μυστικά από το παρελθόν, από την περίοδο της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας, που ονομάστηκε περίοδος της «στρατηγικής της έντασης» ή «μολυβένια χρόνια», κινδυνεύουν να βγουν στην επιφάνεια. Η καχυποψία που“ στοιχειώνει τις ένοχες συνειδήσεις,” μεταμορφώνεται σε φόβο και σε μίσος. Η προδοσία οδηγεί στην εκδίκηση. Η βία και το αίμα ακολουθούν.

Ο Κρυφός Πυρήνας Των Ερυθρών Ταξιαρχιών είναι ένα νουάρ, πολιτικό - κοινωνικό θρίλερ με συναρπαστική πλοκή. Παρόλο τον όγκο του (είναι περίπου 550 σελίδες,) διαβάζεται απνευστί. Θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί neo-polar μυθιστόρημα, όπως το επαναπροσδιόρισε ο Jean-Patrick Manchette, με στοιχεία από την πολιτική δέσμευση και τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό.

Ο Μαμαλούκας, όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, παίζει με τις αγωνίες, τις ενοχές, τις προσδοκίες και τα πάθη των χαρακτήρων, ενώ δεν φοβάται να αφεθεί σε πιο λεπτομερείς, κινηματογραφικές περιγραφές. Η περιγραφή του εγκλωβισμού του Νικόλα σε μια σκοτεινή χαράδρα, ο τρόμος, η μάχη με τους φόβους του και τα στοιχεία της φύσης, είναι πραγματικά αριστουργηματική.

Ένα συναρπαστικό βιβλίο, αντάξιο, και σε πολλές περιπτώσεις πολύ καλύτερο, των διεθνών best-seller της αστυνομικής λογοτεχνίας.… (más)

Ανακάλυψα τον Δημήτρη Μαμαλούκα ένα χρόνο πριν, σε ένα από τα ταξίδια μου στην Ελλάδα. Σε μια από τις συνήθεις βόλτες μου στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας έπεσα πάνω σε ένα βιβλίο με πολύ ωραίο εξώφυλλο και έναν προκλητικότατο (σε μένα) τίτλο. «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» Έχω πάθος με τα βιβλία που γραφούν για βιβλία, δεν μπορώ να αντισταθώ. Το αγόρασα και κυριολεκτικά το ρούφηξα σε μια μέρα.
Αγόρασα την «Mοναξιά της ασφάλτου» με κλειστά μάτια. Ήμουν περίεργη να δω τι είχε ακολουθήσει την Βιβλιοθήκη του Μόστρα.

Η πρώτη μου εντύπωση διαβάζοντας την Μοναξιά…. ήταν ότι οι χαρακτήρες προηγούνταν της ιστορίας. Τα πρόσωπα, φαίνεται να είναι άσχετα μεταξύ τους, δεν ξέρουμε τίποτα για τις ζωές τους, για το παρελθόν τους, μόνο τις μικρές καθημερινές στιγμές τους. Μόνο ένα πράγμα τους συνδέει, η μοναξιά που φαίνεται να τους πνίγει όπως ακριβώς η μυστηριώδης ομίχλη, το μεγάλο άσπρο, που καλύπτει σχεδόν καθημερινά την Αθήνα.

Ο μοναχικός πλούσιος Πετράρχης που η ζωή του κατευθύνεται από μία μόνη εμμονή και από μια παλιά τράπουλα Ταρώ.
Ο Τσίκης, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός, που ζει την ζωή του από μέρα αε μέρα. Η Δέσποινα, μια νέα γυναίκα, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το «χάθηκε» με το «μυστικό».
Ο Αμιρ, ένας λαθρομετανάστης, που το πάθος για εκδίκηση στοιχειώνει την ύπαρξη του.
Η Μιράντα, που ζει το ερωτικό πάθος της σε ένα υπόγειο, στο πίσω κάθισμα μιας κατεστραμμένης Jaguar.

Αποτυχημένες ανθρώπινες σχέσεις και ερωτικά πάθη που μετατρέπονται σε προδοσία. Οικογενειακά μυστικά, εμμονές και απωθημένα που αποκαλύπτονται σιγά-σιγά, καθώς οι χαρακτήρες αναπτύσσονται και η ιστορία διαμορφώνεται.

Τα αυτοκίνητα κυριαρχούν, είναι μέρος της μοναξιάς και της αποξένωσης των ανθρώπων. Σχεδόν χαρακτηρίζουν τα πρόσωπα, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας του, καθορίζουν την μοίρα τους. Και πάντα ο δρόμος, η άσφαλτος, εκεί που όλα αρχίζουν, εκεί που όλα τελειώνουν.

Ατμόσφαιρα noir, αποπνικτική, έχεις την εντύπωση ότι όλα είναι στάσιμα, σαν την ομίχλη που τυλίγει την πόλη. Και όμως ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Τυχαία γεγονότα, απρόβλεπτες συναντήσεις, αναστατώνουν τους ήρωες, η ένταση αυξάνει, η δράση γίνεται κινηματογραφική.

Το φινάλε είναι καταπληκτικό. Ευρηματικό, γρήγορα και απρόβλεπτο. Μερικοί υποκύπτουν στην μοίρα τους. Το τέλος έρχεται σαν τιμωρία αλλά και σαν λύτρωση. Το τέλος του βιβλίου όμως, δεν είναι το οριστικό τέλος, είναι μόνο το παρελθόν. «Όπως και το Κακό» δεν εξαφανίζεται. Αλλά μεταφέρεται, πετάει θα έλεγα, από την νοσηρή Αθήνα στην πόλη της εμμονής, την Ρώμη, στον Νικόλα και στην βιβλιοθήκη του Στέφανου Μιλάνου.

Γιατί …. “White bird must fly or she will die”.… (más)