Wouter Kusters

Dit intrigerende en bevreemdende boek is een bewerking van een essay waarvoor de auteur de VanHelsdingenprijs heeft ontvangen van de Stichting Psychiatrie en Filosofie.
Kusters laat hierin zien dat waanzin geen concept is dat uitsluitend beheerd en uitgesproken wordt door psychiaters, maar een grensgebied waarin kunstenaars, filosofen, psychoten, psychiaters en zelfs normale mensen zich bewegen. De auteur wisselt zijn filosofisch perspectief af met een persoonlijk verslag van zijn eigen psychose en aantekeningen uit zijn psychiatrisch dossier. Vooral dit laatste leidt tot interessante confrontaties. Het contrast tussen zijn beleving en ervaring en wat het personeel in hun verslagen daarvan maakt is pijnlijk en hilarisch tegelijkertijd. Dit illustreert ook één van zijn basisstellingen over de psychiatrie.
Ze mag goed zijn in onderdrukking, beheersing, genezing of zelfs preventie van psychosen, maar ze is minder goed in het begrijpen en beschrijven van wat en hoe het is om sychotisch te zijn. En dat is nu juist de centrale vraag van dit boek.
We moeten hierbij wel voor ogen houden dat Kusters’ psychose achteraf ‘ goedaardig ‘ bleek te zijn! Gelukkig voor hem is het een eenmalige ervaring geweest, ondertussen zo’n 17 jaar geleden, onder invloed van drugs. Daarenboven was zijn psychose eerder manisch en euforisch dan depressief en angstig, waardoor de schaduwzijden in zijn verhaal minder aan bod komen. Al met al is dit een heel apart en eigenzinnig boek geworden, alleen voor de liefhebbers van dit genre, die zich niet laten afschrikken door een stevige portie filosofie.
Diederik Thuyn, vormingsmedewerker Similes… (más)