Peter A. Hough

Toen ik eind 2022 voor een andere firma ging werken, begon daar de week na mij nog een collega in hetzelfde team. Hoewel de firma waarvoor ik en hij toen gingen werken in Erpe-Mere gevestigd is, bleek hij woonachtig te zijn in een deelgemeente van de gemeente waar ik voorheen gewerkt had, zijnde Nazareth. Niet zo bijzonder, Vlaanderen is uiteindelijk ook niet zó groot, maar toch wel eigenaardig dat een paar weken later bleek dat zijn buurvrouw... mijn voormalige directeur bij mijn vorige werkgever was.

Toen we het begin 2024 aan ons “eiland”, waaraan behalve genoemde collega en ikzelf nog een viertal mensen zitten, hadden over eigenaardige namen, noemde ik het geval van een man die ik vele jaren geleden gekend had: hij had een Deense dog, een kanjer van een beest, die hij ‘Muis’ genoemd had. Op zich grappig, maar toch wel héél bijzonder dat een van mijn collega’s meteen reageerde met de vraag: ‘Heette die man soms Jan X?’ (waarbij ik de ‘X’ even gebruik in plaats van zijn echte familienaam). Dat klopte. En zij was als kind opgegroeid in het huis náást dat van hem…

Toen ik in het jaar 2000 voor het eerst binnenkwam in het appartement van mijn toekomstige (en intussen alweer jaren ex-) vrouw, wees ze me op een schilderij. Dat had haar vader vele jaren voor we elkaar leerden kennen gemaakt, zonder naar levend model te schilderen, en zij had het al een hele tijd voor we elkaar ontmoetten. Op dat schilderij stond een jongeman in de kledij van een misdienaar… en met mijn gezicht.

Heeft u dat soort dingen ook wel eens meegemaakt? Van die toevalligheden? In sommige gevallen – zo lijkt het toch – te toevallig om écht toevallig te zijn? Wel, van dat soort gevallen staat Toevalstreffers van Peter Hough bol. Onder tussentitels als Gevonden voorwerpen, Namen en nummers, Dodelijk toeval, Uit de lucht gevallen, Vreemde telefoontjes, en Bizarre verschijnselen heeft Hough in dit boek namelijk honderden “toevalstreffers” uit het door Phillip Schofield https://www.nytimes.com/2023/06/14/world/europe/uk-phillip-schofield-this-mornin... in 1996 gepresenteerde programma One in a Million verzameld.

Leuk of minstens interessant om eens te lezen, maar je steekt er niet zo heel veel van op en het is ook geen naslagwerk. Wat dat laatste betreft: ja, er zijn dus tussentitels, maar er is geen register waarin je bijvoorbeeld ‘auto’ of ‘buren’ of weet ik veel wat kan gaan zoeken om zo tussendoor eens wat te lezen over een of ander toeval in verband met auto’s of buren. Je bent dus gedwongen het hele boek te lezen, of hoofdstukken er uit, of flarden, maar je kan niet gericht op zoek gaan naar een onderwerp.

Bovendien valt er nogal wat onderscheid te maken in de aard van het ‘toeval’ waarover de verschillende verhalen gaan. Het verhaal over ‘Vlucht 19’, verdwenen in de Bermuda-driehoek, bijvoorbeeld kan wel te maken hebben met toeval, maar dat het eskader in kwestie van vijf Avenger-torpedobommenwerpers verdwenen, gevonden en weer verdwenen zou zijn is een onzinnige aandikking van het verhaal. Dat flessenpost ook nog gevonden wordt, is deels toevallig, maar het wordt pas echt eigenaardig als zo’n fles tweeduizend mijl verder gevonden wordt door de zus van de onvrijwillige afzender. Dat honden en katten soms over enorme afstanden de weg naar huis terugvinden, heeft in de verste verte niks te maken met toeval, maar alles met een richtingsgevoel dat op een manier functioneert die we niet ten volle begrijpen en enig geluk niet omver gereden te raken. Dat een heel gezin uit dikzakken bestaat en er uiteindelijk gezamenlijk in slaagt op dieet te gaan en gewicht te verliezen, heeft helemaal niks met toeval te maken, noch met enig geluk. Dat iemands naam soms (tijdelijk) iets lijkt te zeggen over diens bezigheden is wellicht inderdaad toeval, al zeiden de Romeinen al dat ‘nomen est omen’.

Dat drie mensen met dezelfde weinig voorkomende familienaam (Serre, destijds 120 keer voorkomend onder de 1.200.000 namen in de Parijse telefoongids), die bovendien – voor zover ze weten – geen familie zijn van mekaar, op een zekere dag met de auto op mekaar botsen, is echter bijzonder gek. Dat honderden mensen, bij verschillende gelegenheden een jongen “over het water [zagen] lopen en rennen, of veel langer dan normaal mogelijk onder water blijven”, is ook nogal eigenaardig. Dat er kikkers uit de lucht vallen, komt wel vaker voor, maar blijft ongetwijfeld opmerkelijk om te zien. Dat twee jongemannen een medicijnman uitlachen en vervolgens zelfs binnen in huis met stenenregens te maken krijgen, is wellicht niet toevallig, maar toch eerder paranormaal dan normaal. Dat een auto met kennelijk slecht werkende handremmen als reclameslogan “Zelfs als hij stilstaat beweegt hij nog” mee heeft gekregen, zou vooral moeten leiden tot het zo snel mogelijk van de aardbodem doen verdwijnen van die reclameslogan. Dat mensen in hun dromen wel eens dingen zien gebeuren die vervolgens ook, in een of andere variant, waar worden, dat weten we allemaal. En dat de kans om de grote pot in de Lotto te winnen (een toevalstreffer die overigens in dit boek niét voorkomt) ongeveer 1 op 8 miljoen is, en daarmee een stuk kleiner dan om te sterven door een blikseminslag (naar verluidt 1 op 3 miljoen, al duikt in dit boek iemand op die in z’n leven zeven keer door de bliksem getroffen werd), belet velen van ons niet Lotto te spelen en tegelijkertijd absoluut niet te geloven dat we ooit door de bliksem zullen getroffen worden.

Zoals gezegd, allemaal leuke of interessante weetjes, maar ik had dit boek veel interessanter gevonden als het uitgebreider gehandeld had over datgene waarover voornamelijk gepraat wordt in de inleiding Wat is toeval?: synchroniciteit. Carl Gustav Jung die het begrip muntte zei naar het schijnt “dat synchroniciteit veroorzaakt werd door de onbewuste geest, waardoor gebeurtenissen iets benadrukken, of informatie verschaffen aan de waarnemer”, met dien verstande dat Jung ook overtuigd was van het bestaan van een “collectief bewustzijn”, in welke zin die “onbewuste geest” moet begrepen worden. Maar Jung illustreerde synchroniciteit ook met dit gezegde: “Meneer Freud heeft het vooral over lust, meneer Adler over de wil tot macht, meneer Jung over het idee van wedergeboorte”. Toeval?

Björn Roose… (más)

A study of the various cases of people found on fire without explanation and the remains of people who burnt to death, often at such a high heat that they were reduced to ashes, without any heat source nearby that could have produced such intense results.
There are many photos of the scenes that have been published and they have much in common. The victims are usually elderly and living alone, often overweight or alcoholic, and the victim is often a pile of ash until the ankles, with the feet and shoes remaining and looking normal, if being attached to nothing but ashes can be called normal. It's called "the wick effect" burning from the head down like a candle. They are grisly photos.
The authors are determined to find whether or not these and many others, are because of SHC and they track down fire chiefs and hidden files of information. I have to assume that this is author Randles as she's listed as the main author and has a handful of books about UFOs and aliens to her credit too, so I think the overall belligerent tone of the book was hers. Reading things like, "Apparently we had upset someone on the production team (of an upcoming television show) by the decision, which we had carefully and fairly tried to explain. When one of us later arranged with the Radio Times to write a feature to tie in with the programme, the offer was mysteriously rescinded. We were told that someone from the series had advised the Radio Times against including our work and they felt they had to agree as the magazine relied upon Q.E.D.'s cooperation." Well, it was on. The book turned into a series of complaints about officials and librarians who tried to thwart her research, there was a whole chapter devoted to how wrong the mentioned tv show was, and this tone of "me against the world" went on and was something I looked forward to a lot. As far as concrete information, well, I'd say there's as much here as you'd find, as they did interview many first responders who had no explanation for what they saw.… (más)

The book falls into the pseudoscholarly class, of which Immanuel Velikovsky's works are the most famous example. There are extensive footnotes, transcripts of interviews, etc., but the whole thing is an exercise in rhetoric rather than actual research.


The "urban legend" of spontaneous human combustion touted by this book is (I'm going to debug all the bullets, so bear with me):


*Humans sometimes catch fire under mysterious conditions.


*There is no external ignition source: the fire comes from "within".


*The heat generated is so intense that the body is reduced to ash - "calcined" is a popular description - but often extremities (head, arms, legs) are left untouched.


*The fire is confined to the body; other flammable material in the room is unaffected.


The phenomenon is firmly entrenched in popular mythology; Dickens disposed of a villain in Bleak House with it, and more recently it appeared in The Diamond Age by Neal Stephenson, an author who is scientifically savvy enough to know better.


The authors cite numerous cases of SHC, some going back to the 17th century, and illustrate a few with some grisly photographs. However, even cursory examination shows that all these cases either there isn't enough data to support a conclusion of SHC or the conditions for "authentic" SHC aren't met.


Almost all the most dramatic cases have some sort of ignition source; there's a fireplace or an electric heater or an open flame or something. The authors usually dismiss these by saying the ashes in the fireplace were cold, or the electric heater was turned off, or similar statements. However, these are rhetorical arguments with tenuous backing; the assertions that the possible ignition source wasn't involved are usually based on casual comments by someone responding to the fire, without any backup.


The claim that SHC causes completely destruction of the bones isn't backed up either. The authors delight in counterattacking a BBC program investigating SHC by observing that the "wick effect" demonstrated by the BBC only badly damaged the test bone; it was still mostly intact (although it could be broken up by prodding it with a tool). However, the claim SHC bones are completly destroyed is never confirmed by anything but visual examination by the responders in the cases cited - nobody reports poking around in the ghastly remnants to see if there were any semi-intact bones left. (To be fair, if I were confronted with something like that, I wouldn't be doing a lot of science experiments either.


The claim that other flammable materials don't catch fire is refutable too; almost all the case reports describe melted plastics, damaged flooring, and so on. (In at least one case the remains of an SHC victim burnt through the floor of a hotel room and fell into the occupied room below, which has to be one of the most unpleasant ways I can imagine to get a wake-up call).


The book trots out the usual suspects to explain the phenomena: ball llghtning, UFOs, ley lines, the Philadelphia Experiment, etc. The authors don't pick one but use the shotgun approach, often with the leading rhetorical question (i.e. "Could a secret government experiment gone wrong have caused the horrific death of Mr. John Doe?").


Worth it for a dollar, but not much more (unless you collect this sort of stuff). The pictures will be great for frightening the bejabbers out of your kids; just tell them SHC occurs most often in people who don't keep their rooms clean and orderly.… (más)

I received this book in exchange for an honest review.
Stench of Evil by Peter Hough
Warning this book is not for the faint of heart or the sensitive souls out there. That being said I am one of those souls and I could not finish the book. The extent and nature of the human sacrifice of babies to Satan forced me to stop reading. I love the psyhic stuff in the book and the other worldly element. The writing is great but I'm just not a fan of horror and there was too much of that for me in the chapters about Matty. So based on what I did read is what I'm basing my review on I will give it a 3 star. I despise not finishing a book, but in this instance I will have to.… (más)